متن عربی

37-  و من كتاب له (عليه السلام) إلى معاوية :
فَسُبْحَانَ اللَّهِ مَا أَشَدَّ لُزُومَكَ لِلْأَهْوَاءَ الْمُبْتَدَعَةِ وَ الْحَيْرَةِ الْمُتَّبَعَةِ مَعَ تَضْيِيعِ الْحَقَائِقِ وَ اطِّرَاحِ الْوَثَائِقِ الَّتِي هِيَ لِلَّهِ طِلْبَةٌ وَ عَلَى عِبَادِهِ حُجَّةٌ فَأَمَّا إِكْثَارُكَ الْحِجَاجَ عَلَى عُثْمَانَ وَ قَتَلَتِهِ فَإِنَّكَ إِنَّمَا نَصَرْتَ عُثْمَانَ حَيْثُ كَانَ النَّصْرُ لَكَ وَ خَذَلْتَهُ حَيْثُ كَانَ النَّصْرُ لَهُ وَ السَّلَامُ .

متن فارسی

امام عليه السلام در نامه خود به معاويه نوشته است:

به خدا پناه مى برم. چقدر به هواهاى نفسانى، به سرگردانى هاى پى در پى پناه مى برى، حقايق را ضايع مى كنى (و ناديده مى گيرى) و موضوع هاى مورد اطمينان را كه خدا درخواست كرده و دليل بندگان خداست كنار مى زنى. اين قدر كه براى عثمان و قاتلين وى استدلال مى كنى بايد بدانى كه در آن موقعى
ص   729
كه براى تو سود داشت از عثمان حمايت مى كردى و آنجا كه حمايت از وى براى او مفيد بود، او را ترك كردى. و السلام.