اگر بندة خدا اجل و پايان كارش را مى ديد، با آرزو و فريب آن دشمنى مى ورزيد.
مرکز جهانی اطلاع رسانی آل البیت

خانه  >   ترجمه (سید علی نقی فیض السلام)  >  در باره تأسّف و اندوه بر محمّد ابن ابى بكر ( حکمت شماره 317 )

خطبـه ها
نامـــه ها
حکمت ها
غرائب الکلم
برای دسترسی سریع به نامه مورد نظر، شماره نامه را وارد کنید
برای دسترسی سریع به حکمت مورد نظر، شماره حکمت را وارد کنید

متن عربی

«1241»

317.وَ قَالَ (علیه السلام) :لَمَّا بَلَغَهُ قَتْلُ مُحَمَّدِ بْنِ أَبِی بَكْرٍ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ  :إِنَّ حُزْنَنَا عَلَيْهِ عَلَى قَدْرِ سُرُورِهِمْ بِهِ إِلَّا أَنَّهُمْ نَقَصُوا بَغِیضاً وَ نَقَصْنَا حَبِیباً .


متن فارسی

هنگامیكه خبر كشته شدن محمّد ابن ابى بكر رضى اللّه عنه (بدست لشگر معاویه در مصر) بامام علیه السّلام رسید (در باره تأسّف و اندوه بر او) فرمود
1-اندوه ما بر او باندازه شادى ایشان است به (كشته شدن) او (بسیارى اندوه ما و افزونى شادى آنها در باره او برابر است) ولى (تفاوت بین ما و آنها آنست كه) ایشان دشمنى را كم كردند و ما دوستى را از دست دادیم.

قبلی بعدی