عمرى كه خدا از فرزند آدم پوزش را مى پذيرد شصت سال است.
مرکز جهانی اطلاع رسانی آل البیت

خانه  >   ترجمه (سید علی نقی فیض السلام)  >  در باره تأسّف و اندوه بر محمّد ابن ابى بكر ( حکمت شماره 317 )

خطبـه ها
نامـــه ها
حکمت ها
غرائب الکلم

متن عربی

«1241»

317.وَ قَالَ (علیه السلام) :لَمَّا بَلَغَهُ قَتْلُ مُحَمَّدِ بْنِ أَبِی بَكْرٍ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ  :إِنَّ حُزْنَنَا عَلَيْهِ عَلَى قَدْرِ سُرُورِهِمْ بِهِ إِلَّا أَنَّهُمْ نَقَصُوا بَغِیضاً وَ نَقَصْنَا حَبِیباً .


متن فارسی

هنگامیكه خبر كشته شدن محمّد ابن ابى بكر رضى اللّه عنه (بدست لشگر معاویه در مصر) بامام علیه السّلام رسید (در باره تأسّف و اندوه بر او) فرمود
1-اندوه ما بر او باندازه شادى ایشان است به (كشته شدن) او (بسیارى اندوه ما و افزونى شادى آنها در باره او برابر است) ولى (تفاوت بین ما و آنها آنست كه) ایشان دشمنى را كم كردند و ما دوستى را از دست دادیم.

قبلی بعدی