متن عربی

(83) (و من خطبة له ( عليه السلام ) في ذكر عمرو بن العاص

عَجَباً لِابْنِ النَّابِغَةِ
يَزْعُمُ لِأَهْلِ الشَّامِ أَنَّ فِيَّ دُعَابَةً
وَ أَنِّي امْرُؤٌ تِلْعَابَةٌ
أُعَافِسُ وَ أُمَارِسُ
لَقَدْ قَالَ بَاطِلًا
وَ نَطَقَ آثِماً
أَمَا وَ شَرُّ الْقَوْلِ الْكَذِبُ
إِنَّهُ لَيَقُولُ فَيَكْذِبُ
وَ يَعِدُ فَيُخْلِفُ
وَ يَسْأَلُ فَيُلْحِفُ
وَ يَسْأَلُ فَيَبْخَلُ
وَ يَخُونُ الْعَهْدَ
وَ يَقْطَعُ الْإِلَّ
فَإِذَا كَانَ عِنْدَ الْحَرْبِ فَأَيُّ زَاجِرٍ وَ آمِرٍ هُوَ مَا لَمْ تَأْخُذِ السُّيُوفُ مَآخِذَهَا
فَإِذَا كَانَ ذَلِكَ كَانَ أَكْبَرُ مَكِيدَتِهِ أَنْ يَمْنَحَ الْقَوْمَ سَبَّتَهُ
أَمَا وَ اللَّهِ إِنِّي لَيَمْنَعُنِي مِنَ اللَّعِبِ ذِكْرُ الْمَوْتِ
وَ إِنَّهُ لَيَمْنَعُهُ مِنْ قَوْلِ الْحَقِّ نِسْيَانُ الْآخِرَةِ
وَ إِنَّهُ لَمْ يُبَايِعْ مُعَاوِيَةَ حَتَّى شَرَطَ لَهُ أَنْ يُؤْتِيَهُ أَتِيَّةً
وَ يُرْضِخَ لَهُ عَلَى تَرْكِ الدِّينِ رَضِيخَةً.

در شگفتم از پسر نابغه .
به شاميان مى گويد كه من بسيار مزاح مى كنم
و مردى شوخ طبعم
و اهل لعب و بازيچه ام.
اين سخنى است باطل
و گناه آلود كه عمرو بر زبان آورده.
بدانيد، كه بدترين گفتار دروغ است
و او مى گويد و دروغ مى گويد.
وعده مى دهد و خلاف مى كند،
اگر چيزى از او خواهند، خسّت مى ورزد
و اگر خود چيزى خواهد، به اصرار و سوگند، مى ستاند
و اگر پيمانى بندد در آن خيانت كند
و حق خويشاوندى به جاى نياورد.
چون جنگ فرا رسد، به زبان، بسى امر و نهى كند تاخود را دلير جلوه دهد، و اين تا زمانى است كه شمشيرها از نيام برنيامده
و چون شمشيرها از نيام برآمد، بزرگترين نيرنگ او اين است كه عورت خود بگشايد.
به خدا سوگند، ياد مرگ مرا از هر بازيچه و مزاحى باز مى دارد
و از ياد بردن آخرت، عمرو را نگذارد كه سخن حق بر زبان آورد.
عمرو با معاويه بيعت نكرد، مگر آن گاه كه معاويه شرط كرد كه در آتيه او را پاداشى دهد.
آرى، معاويه او را رشوتى اندك داد و عمرو در برابر آن از دين خويش دست كشيد.