متن عربی
65. و من كتاب له (علیه السلام) إليه أيضا
- أَمَّا بَعْدُ فَقَدْ آنَ لَكَ أَنْ تَنْتَفِعَ بِاللَّمْحِ الْبَاصِرِ مِنْ عِيَانِ الْأُمُورِ [فَلَقَدْ] فَقَدْ سَلَكْتَ مَدَارِجَ أَسْلَافِكَ بِادِّعَائِكَ الْأَبَاطِيلَ.
- وَ اقْتِحَامِكَ غُرُورَ الْمَيْنِ وَ الْأَكَاذِيبِ [مِنِ انْتِحَالِكَ] وَ بِانْتِحَالِكَ مَا قَدْ عَلَا عَنْكَ وَ ابْتِزَازِكَ لِمَا قَدِ اخْتُزِنَ دُونَكَ فِرَاراً مِنَ الْحَقِّ وَ جُحُوداً لِمَا هُوَ أَلْزَمُ لَكَ مِنْ لَحْمِكَ وَ دَمِكَ مِمَّا قَدْ وَعَاهُ سَمْعُكَ وَ مُلِئَ بِهِ صَدْرُكَ فَمَا ذَا بَعْدَ الْحَقِّ إِلَّا الضَّلَالُ الْمُبِينُ وَ بَعْدَ الْبَيَانِ إِلَّا اللَّبْسُ.
- فَاحْذَرِ الشُّبْهَةَ وَ اشْتِمَالَهَا عَلَى لُبْسَتِهَا فَإِنَّ الْفِتْنَةَ طَالَمَا أَغْدَفَتْ جَلَابِيبَهَا وَ [أَعْشَتِ] أَغْشَتِ الْأَبْصَارَ ظُلْمَتُهَا .
- وَ قَدْ أَتَانِي كِتَابٌ مِنْكَ ذُو أَفَانِينَ مِنَ الْقَوْلِ ضَعُفَتْ قُوَاهَا عَنِ السِّلْمِ وَ أَسَاطِيرَ لَمْ يَحُكْهَا [عَنْكَ] مِنْكَ عِلْمٌ وَ لَا حِلْمٌ أَصْبَحْتَ مِنْهَا كَالْخَائِضِ فِي الدَّهَاسِ وَ الْخَابِطِ فِي الدِّيمَاسِ وَ تَرَقَّيْتَ إِلَى مَرْقَبَةٍ بَعِيدَةِ الْمَرَامِ نَازِحَةِ الْأَعْلَامِ تَقْصُرُ دُونَهَا الْأَنُوقُ وَ يُحَاذَى بِهَا الْعَيُّوقُ .
- وَ حَاشَ لِلَّهِ أَنْ تَلِيَ لِلْمُسْلِمِينَ [مِنْ] بَعْدِي صَدْراً أَوْ وِرْداً أَوْ أُجْرِيَ لَكَ عَلَى أَحَدٍ مِنْهُمْ عَقْداً أَوْ عَهْداً فَمِنَ الْآنَ فَتَدَارَكْ نَفْسَكَ وَ انْظُرْ لَهَا فَإِنَّكَ إِنْ فَرَّطْتَ حَتَّى يَنْهَدَ إِلَيْكَ عِبَادُ اللَّهِ أُرْتِجَتْ عَلَيْكَ الْأُمُورُ وَ مُنِعْتَ أَمْراً هُوَ مِنْكَ الْيَوْمَ مَقْبُولٌ وَ السَّلَامُ.
متن فارسی
65-از یک نامه ی آن حضرت باز هم به معاویه
(1) اما بعد، همانا وقت آن رسیده که با دیده ی تیز و باز از آنچه عیان است بهره مند شوی،زیرا تو به همان راهی که گذشتگانت رفته اند قدم نهادهای با دعوی های باطلی که کرده ای،و در وادی اکاذیب و دروغهای فریبنده در آمده ای، و مقامی را که بسی برتر از شأن توست مدعی شده ای، و چیزی را که از دسترس تو دور نگه داشته شده بود ربوده ای، همه ی اینها برای آن است تا از حق بگریزی و چیزی (بیعتی) را که از گوشت و خونت به تو چسبیده تر است انکار کنی؛ چیزهایی که گوش تو از آن پر و سینه ات از آن انباشته است. دیگر بعد از حق جز گمراهی آشکار چه تواند بود؟ و پس از بیان روشن جز خلط حق و باطل چه توان کرد؟
(2) پس، از شبهه افکنی و سرپوش گذاشتن بر حقیقت آن بپرهیز که دیر زمانی است که فتنه چادر خود را بر سر و چهره انداخته و تاریکی آن دیدگان را کور ساخته است[1].
(3)او نامه ای از تو به من رسیده سراسر سخن پردازی و گفته هایی است نامربوط که از ایجاد صلح و صفا ناتوان است و افسانه هایی است که تار و پودش را دانش و خردی از سوی تو نبافته است. با این افسانه سرایی ها چون کسی هستی که بر روی زمین لغزنده گام برمی دارد و در بیابان تاریک کورکورانه راه می سپرد. در نظر داری که خود را به مقام بلند دست نایافتنی و ناپیدا نشانه هایی بالا می کشی که شاهین های بلند پرواز به اوج آن نمی رسند و با ستاره ی دوردست عیوق شانه می زند.
(4)حاشا که بتوانی پس از من عهده دار بند و بست امور مسلمانان شوی و یا من به زیان هریک از آنان با تو عهد و پیمانی امضا کنم. از هم اکنون خود را دریاب و در پی چاره ی کار خویش باش، که اگر کوتاهی کنی تابندگان خدا به سویت تاخت آرند، درهای چاره به رویت بسته گردد و آنچه امروز از تو پذیرفته است دیگر پذیرفته نخواهد شد،والسلام.
[1] منظور دامن زدن به مسأله قتل عثمان است که معاویه شبهه ای ساخته و گناه آن را به گردن امیرمؤمنان علیه انداخته بود.
