فرزدق

ذوق شاعرانه­ی فرزدق بیشتر با هجو تناسب داشت و محتوای بیشتر اشعار او در قالب هجو و یا فخر قبیلگی سروده شده است. در واقع ساختار ذهنی فرزدق بر مبنای نگاه عرب به نظام قبیلگی و طایفه­ای استوار است. نمونه­ی مشهور آن اشعار هجوی است که میان او و جریر رد و بدل شده است؛ فرزدق به عنوان این که جزء خاندان تمیم است بر جریر سرافرازی می­کرد و هر یک از این دو رسوایی­های شاخه­ی دیگر را بر می­شمردند. مدح اهل بیت(ع) و مدح و ذم فراوان خاندان اموی از شاخصه­ های دیگر شعر او محسوب می­شود. از وی دیوان شعری به جا مانده است.

مغيرة بن شعبه

ما گروهی از اعراب بودیم که به آیین جاهلی خویش سخت پایبند بودیم و من سرپرست بت­خانه لات و در دین خود بسیار متعصب بودم و حاضر به پذیرفتن اسلام نبودم، حتی اگر همه قوم من مسلمان می­شدند. گروهی از بنی­مالک تصمیم گرفتند به همراه هدایایی نزد مقوقس بروند من هم تصمیم گرفتم با آن­ها همراه شوم که عمویم عروه مرا از این کار نهی کرد.