وقتی که طلحه و زبیر و... جنگ جمل را در بصره بر ضدّ امام علی (علیه السلام) به پا کردند، مردم بصره، کورکورانه به دنبال جنگ افروزان به راه افتادند و از باطل گرایان، حمایت نمودند، پس از جنگ، امام علی (علیه السلام) آنها را سخت مورد انتقاد قرار داد، و آنها را از بلای عظیمی که دامنگیرشان خواهد شد برحذر داشت، چرا که آنها اندیشه خود را صید شیادان کردند، و توان خود را در اختیار آتش افروزان دنیا پرست قرار دادند، به آنها فرمود: شما سپاه فلان زن و پیروان حیوان (شتر) بودید، اخلاق شما پست، و پیمانتان از هم گسسته بود، دین دروغین داشتید... گویا می بینم عذاب خدا از آسمان و زمین بر شما فرود آید و همه غرق و نابود می شوید... سوگند به خدا، سرزمین تان را آب فرا گیرد، به طوری که تنها بالاترین نقطه مسجد همانند سینه کشتی یا شتر مرغی که به رو درافتد، نمایان خواهد بود. خاک سرزمین شما زشت ترین خاکهاست، از همه جا به آب نزدیکتر و از آسمان دورترید، نود درصد افراد شما در گناه غوطه ورند، کسی که در آنها باشد گرفتار گناه می گردد، و اگر دوری کند، مشمول عفو خدا می شود.[1]
امام علی (علیه السلام) به این ترتیب به همه کوته فکران و جاهلان، هشدار داد که فریب شیّادان را نخورند، بنده شکم و پول نباشند، و از ستمگران و مفسدین، تقلید ننمایند، و گرنه همچون مردم بصره، صید شیادان قدّاره بند می شوند و دنیا و آخرتشان تباه می گردد.
[1]. اقتباس از نهج البلاغه، خطبه 13 و 14.
منبع :محمد محمدي اشتهاردي ؛داستان هاي نهج البلاغه