آقای حاج شیخ عبدالرحیم عقیقی بخشایشی، یکی از فاضلان و مؤلفان و مترجمان پرکار حوزه علمیه قم بود.
ولادت
فقید سعید در سال 1360 ق (1320ش)، در شهر بخشایش ـ 80 کیلومتری تبریز ـ زاده شد و در اوان نوجوانی به تبریز آمد .
تحصیلات
در مدرسه طالبیه سکونت گزید و نزد میرزا عمران علیزاده، میرزا جعفر مشکبار بخشایشی و شیخ عبدالحسین فاضل بخشایشی، ادبیات و سطوح را آموخت.
اساتید
سپس در سال 1378 ق، رهسپار حوزه علمیه قم شد و سطوح عالیه را از حضرات آیات: حاج شیخ احمد پایانی، حاج میرزا باقر مرندی، حاج شیخ جعفر سبحانی، حاج میرزا یداللّه دوزدوزانی و سیدمحمدباقر سلطانی طباطبائی و دروس فلسفه و تفسیر را هم از علامه طباطبائی و شهید مرتضی مطهری و دروس خارج فقه و اصول را نیز از آیات عظام: امام خمینی، شریعتمداری، گلپایگانی و مقداری هم در همدان از آیت‌اللّه آخوند ملاعلی همدانی فرا گرفت .
فعالیتهای علمی و پژوهشی
از همان آغاز طلبگی در اثر شور و شوق وافر به نوشتن، به تألیف مقالات در مجلات: نور دانش، ندای حق، مکتب اسلام و نسل نو پرداخت و در سال 1350 ش، به عضویت هیئت تحریه مجله «درسهایی از مکتب اسلام» درآمد و کتاب‌ها و مقالات فراوان منتشر ساخت و در 1355 ش «دفتر نشر نوید اسلام» را تأسیس نمود و علاوه بر آن به تحصیل در دانشکده الهیات و معارف اسلامی دانشگاه تهران و دارالتبلیغ اسلامی (قم) پرداخت و در سال 1391 ق (1350ش) به دریافت لیسانس فقه از دانشکده الهیات دانشگاه تهران و اخیراً هم از آکادمی علوم جمهوری آذربایجان به دریافت دکترای افتخاری نائل آمد و سال‌ها در دانشگاه تهران و دانشگاه آزاد اسلامی به تدریس معارف اسلامی پرداخت.
وی، به تبلیغ دین در کشورهای مختلف به‌ویژه جمهوری آذربایجان اهمیت می‌داد و سفرهای متعدد به آنجا نمود و مردمان بسیار را به راه حق و حقیقت سوق داد و کتاب‌هایی هم مانند: زندگی پیشوایان و مفاتیح‌الجنان به الفبای کریل چاپ کرد و در آنجا منتشر ساخت. آن مرحوم، در زادگاهش به خدمات عام‌المنفعه مانند: تأسیس دو باب دبیرستان دوازده کلاسه امیرالمؤمنین علیهالسلام و صدیقه طاهره، احداث پل عباسیه بر روی رودخانه «او جان چای»، احداث و مرمّت جادّه آسفالته بخشایش ـ اهر، فراهم‌آوردن مقدمات جاده اشتلق علیا و سفلی به بخشایش و در پیش از انقلاب هم به بنیاد مسجد عباسیه در شهر نقده، توفیق یافت.
از آن مرحوم آثار فراوان بر جای مانده ـ که بسیاری از آنها به زبان‌های عربی، ترکی و اردو ترجمه شده ـ است که عبارتند از:
1.مفاخر آذربایجان (1ج)؛
2. طبقات مفسران شیعه (5 ج)؛
3. یکصد سال مبارزه روحانیت اصیل و مترقی (3 ج)؛
4. فقهای نامدار شیعه؛
5. پیشوایان معصوم (14ج)؛
6. نظری به انجیل و تعلیمات مسیحیت؛
7. همسران رسول خدا؛
8. شعائر آیین ما؛
9. مشکلات اجتماعی عصر ما؛
10. پیکار با فاجعه فقر و گرسنگی؛
11. بانوی بزرگ اسلام صدیقه طاهره؛
12. عباس‌بن‌علی علیهالسلام سردار بلند قامت دین؛
13. پیکار در راه آزادی و آرمان انسانی؛
14. آموزش‌های سیاسی و اجتماعی در احکام عبادتی اسلام؛
15. دیداری با مسلمانان جمهوری آذربایجان؛
16. شام سرزمین خاطره‌ها؛
17. زنان نامی در فرهنگ و تمدن اسلامی؛
18. کتاب و کتابخانه زیربنای تمدن و علوم اسلامی؛
19. ویرانگری‌های اعتیاد؛
20. سیری در اسرار و آثار نماز؛
21. وصایای بزرگان؛
22. فقیه وارسته: آیت‌اللّه العظمی سیدعلی سیستانی؛
23. مرجع وارسته: آیت‌اللّه العظمی فاضل لنکرانی؛
24. آیت‌اللّه طالقانی مرد مبارزه و شهادت؛
25. سیمای بخشایش؛
26. قمار این بلای بزرگ؛
27. ترجمه قرآن کریم (با استفاده از تفسیر صافی و ترجمه الهی قمشهای)؛
29. ترجمه صحیفه سجادیه؛
30. ترجمه امالی (شیخ مفید)؛
31. ترجمه مکارم الاخلاق (فضل‌بن‌حسن طبرسی)؛
32. ترجمه باب حادی عشر (علامه حلی)؛
33. ترجمه کنز العرفان (فاضل مقداد)؛
34. ترجمه لهوف (سیدبن‌طاووس)؛
35. ترجمه مقتل الحسین (عبدالرزاق مقرم)؛
36. ترجمه إبصار العین (شیخ محمد سماوی)؛
37. ترجمه نفثة المصدور (حاج شیخ عباس قمی)؛
38. ترجمه اربعین حدیث (شیخ بهایی)؛
39. ترجمه آداب المتعلمین (خواجه نصیر طوسی)؛
40. ترجمه الإسلام علی مفترق الطرق (لئوپولدفایس)، به نام: اسلام بر سر دوراهی (با همکاری: علی‌اکبر حسنی)؛
41. ترجمه الاخلاق عندالامام الصادق (محمد امین زین‌الدین)، به نام: اخلاق در مکتب امام صادق؛
42. سیر اندیشه ملی‌گرایی (ترجمه، از نجاح الطائی)؛
43. اکنون نوبت آسیاست (ترجمه، از حسنین هیکل)؛
به نوشتۀ دوست دانشمندمان استاد رسول جعفریان: «آقای عقیقی بخشایشی متعلق به نسلی از نویسندگان حوزوی بودند که در نگارش، تجربه متوسطی داشتند و بیشتر با ذوق و سلیقه خود بدون آنکه ادامه دهنده یک سنت مدرسی اصیل باشند، می‌نوشتند؛ با این حال به دلیل خلأی که وجود داشت و نبود بستر مناسبی از پی، آثار ایشان در مقطعی با استقبال روبرو شد. این قبیل آثار یک مقطع خاصی از تطور و تحول در حوزه را به خود اختصاص داد و سبب شد تا گام‌های بعدی برداشته شود. کارهای ایشان گرچه گاه با نقادی‌هایی روبرو شد و در مواردی با اصلاحاتی منتشر می‌شد، اما به هر روی یک گام میانی در میان کارهای تاریخی و شرح‌حال‌نگاری در حوزه بود.
آقای عقیقی در کنار نگارش، به تلاش برای تأمین معیشت خود از طریق نشر و نگارش اشتغال داشت و این امر که آفتی برای نوشتن و پژوهش متأملانه است، گاه به‌ناچار آدمی را وادار می‌کند تا در سطحی ساده‌تر با نوشتن برخورد کند. در این زمینه، تلاشی چشمگیر داشت و پر‌تحرک بود و می‌کوشید تا از دسترنج خود زندگی کند».
وفات
سرانجام آن عالم فاضل و پرتلاش، پس از یک دوره بیماری، در هفتاد سالگی، در روز پنجشنه 13 جمادی الاولی 1433 ق (17 فروردین 1391 ش) ـ سالروز شهادت حضرت صدیقه کبری فاطمه زهرا علیهاالسلام ـ بدرود حیات گفت و پیکر پاکش روز جمعه، پس از تشییع و نماز حضرت آیت‌اللّه جعفر سبحانی بر آن، در گلزار شهدای علی بن جعفر علیهالسلام به خاک سپرده شد.
منبع :آینه پژوهش شماره 133
