متن عربی

220-  و من خطبة له (عليه السلام) في التنفير من الدنيا :
دَارٌ بِالْبَلَاءِ مَحْفُوفَةٌ وَ بِالْغَدْرِ مَعْرُوفَةٌ لَا تَدُومُ أَحْوَالُهَا وَ لَا يَسْلَمُ نُزَّالُهَا أَحْوَالٌ مُخْتَلِفَةٌ وَ تَارَاتٌ مُتَصَرِّفَةٌ الْعَيْشُ فِيهَا مَذْمُومٌ وَ الْأَمَانُ مِنْهَا مَعْدُومٌ وَ إِنَّمَا أَهْلُهَا فِيهَا أَغْرَاضٌ مُسْتَهْدَفَةٌ تَرْمِيهِمْ بِسِهَامِهَا وَ تُفْنِيهِمْ بِحِمَامِهَا وَ اعْلَمُوا عِبَادَ اللَّهِ أَنَّكُمْ وَ مَا أَنْتُمْ فِيهِ مِنْ هَذِهِ الدُّنْيَا عَلَى سَبِيلِ مَنْ قَدْ مَضَى قَبْلَكُمْ مِمَّنْ كَانَ أَطْوَلَ مِنْكُمْ أَعْمَاراً وَ أَعْمَرَ دِيَاراً وَ أَبْعَدَ آثَاراً أَصْبَحَتْ أَصْوَاتُهُمْ هَامِدَةً وَ رِيَاحُهُمْ رَاكِدَةً وَ أَجْسَادُهُمْ بَالِيَةً وَ دِيَارُهُمْ خَالِيَةً وَ آثَارُهُمْ عَافِيَةً فَاسْتَبْدَلُوا بِالْقُصُورِ الْمَشَيَّدَةِ وَ النَّمَارِقِ الْمُمَهَّدَةِ الصُّخُورَ وَ الْأَحْجَارَ الْمُسَنَّدَةَ وَ الْقُبُورَ اللَّاطِئَةَ الْمُلْحَدَةَ الَّتِي قَدْ بُنِيَ عَلَى الْخَرَابِ فِنَاؤُهَا وَ شُيِّدَ بِالتُّرَابِ بِنَاؤُهَا فَمَحَلُّهَا مُقْتَرِبٌ وَ سَاكِنُهَا مُغْتَرِبٌ بَيْنَ أَهْلِ مَحَلَّةٍ مُوحِشِينَ وَ أَهْلِ فَرَاغٍ مُتَشَاغِلِينَ لَا يَسْتَأْنِسُونَ بِالْأَوْطَانِ وَ لَا يَتَوَاصَلُونَ تَوَاصُلَ الْجِيرَانِ عَلَى مَا بَيْنَهُمْ مِنْ قُرْبِ الْجِوَارِ وَ دُنُوِّ الدَّارِ وَ كَيْفَ يَكُونُ بَيْنَهُمْ تَزَاوُرٌ وَ قَدْ طَحَنَهُمْ بِكَلْكَلِهِ الْبِلَى وَ أَكَلَتْهُمُ الْجَنَادِلُ وَ الثَّرَى وَ كَأَنْ قَدْ صِرْتُمْ إِلَى مَا صَارُوا إِلَيْهِ وَ ارْتَهَنَكُمْ ذَلِكَ الْمَضْجَعُ وَ ضَمَّكُمْ ذَلِكَ الْمُسْتَوْدَعُ فَكَيْفَ بِكُمْ لَوْ تَنَاهَتْ بِكُمُ الْأُمُورُ وَ بُعْثِرَتِ الْقُبُورُ هُنالِكَ تَبْلُوا كُلُّ نَفْسٍ ما أَسْلَفَتْ وَ رُدُّوا إِلَى اللَّهِ مَوْلاهُمُ الْحَقِّ وَ ضَلَّ عَنْهُمْ ما كانُوا يَفْتَرُونَ .

متن فارسی

ص   549
دنيا خانه اى است كه در بلا پيچيده شده و بخيانت معروف است .نه وضع آن يكنواخت است و نه ساكنين دنيا جان بسلامت مى برند، وضع مردم مختلف و لحظه هاى تغيير پذير دارد، لذت دنيا سرزنش دارد، امنيت نيست، مردم هدف گيرى شده اند . تيرهاى حوادث آنها را زخمى ميكند و كبوتر مرگ آنان را نابود مى سازد . بندگان خدا توجه داشته باشيد كه شما در مسيرى قرار گرفته ايد كه قبل از شما ديگران از آن گذشته اند . كسانى از اين مسير رفته اند كه عمر آنها طولانى تر از عمر شما، سرزمين آنها آبادتر از سرزمين شما و يادگارهائى كه از خود به جاى گذاشته اند بيش از آثار شما است . صداى آنها خاموش شد، بادهاى سرزمين آنها نمى وزد، بدن هاى آنها پوسيده شده، خانه هاى آنها خالى گرديده و آثار آنان محو شده است . بجاى كاخهاى استوار و بالش هاى نرم، سنگ (و خشت) ها سر بهم داده، قبرهاى زمينى با لحدهاى پوشيده قرار دارد كه محيط آن آماده براى خراب شدن و با خاك محكم گرديده است .قبرستان يكجا و قبرها بهم نزديك است اما قبرستانى ها با هم غريب اند: در محله اى هستند كه يا از هم وحشت دارند و يا غرق در گرفتارى هاى اعمال خود هستند نه با هم انس مى گيرند و نه مانند همسايگان بديدار هم مى روند هر چند خانه ها نزديك و همسايه ها كنار هم اند . راستى چگونه ممكن است مردمى كه پوسيدگى آنان را آرد كرده، سنگ و خاك آنها را خورده بديدار هم بروند؟ گويا شما هم از راه آنان عبور مى كنيد و بهمان خوابگاه مى رويد و بر همان امانتگاه ضميمه خواهيد شد . آيا وضع شما چگونه خواهد بود كه نوبت شما برسد و آنانكه در قبرها خوابيده اند بيرون ريخته خواهند شد . «در آن موقع هر كس، هر چه پيش فرستاده ملاحظه خواهد كرد و به پيشگاه خدا رهبر حق باز گردانيده خواهند شد و افتراهاى
ص   550
آنها تمام خواهد گرديد .»