متن عربی

6-  و من کتاب له ( عليه السلام ) إلى معاوية:
إِنَّهُ بَايعَنِي الْقَوْمُ الَّذِينَ بَايعُوا أَبَا بَکرٍ وَ عُمَرَ وَ عُثْمَانَ عَلَى مَا بَايعُوهُمْ عَلَيهِ فَلَمْ يکنْ لِلشَّاهِدِ أَنْ يخْتَارَ وَ لَا لِلْغَائِبِ أَنْ يرُدَّ وَ إِنَّمَا الشُّورَى لِلْمُهَاجِرِينَ وَ الْأَنْصَارِ فَإِنِ اجْتَمَعُوا عَلَى رَجُلٍ وَ سَمَّوْهُ إِمَاماً کانَ ذَلِک لِلَّهِ رِضًا فَإِنْ خَرَجَ عَنْ أَمْرِهِمْ خَارِجٌ بِطَعْنٍ أَوْ بِدْعَةٍ رَدُّوهُ إِلَى مَا خَرَجَ مِنْهُ فَإِنْ أَبَى قَاتَلُوهُ عَلَى اتِّبَاعِهِ غَيرَ سَبِيلِ الْمُؤْمِنِينَ وَ وَلَّاهُ اللَّهُ مَا تَوَلَّى وَ لَعَمْرِي يا مُعَاوِيةُ لَئِنْ نَظَرْتَ بِعَقْلِک دُونَ هَوَاک لَتَجِدَنِّي أَبْرَأَ النَّاسِ مِنْ دَمِ عُثْمَانَ وَ لَتَعْلَمَنَّ أَنِّي کنْتُ فِي عُزْلَةٍ عَنْهُ إِلَّا أَنْ تَتَجَنَّى فَتَجَنَّ مَا بَدَا لَک وَ السَّلَامُ .

متن فارسی

نامه اي است از آن حضرت (عليه السلام): به معاويه 

همان مردمي که با ابوبکر و عمر و عثمان بيعت کردند بر همان مبنا با من هم بيعت نموده اند، پس کسي که در اين بيعت حاضر بوده است، حقي ندارد که کس ديگري را انتخاب کند و کسي که غايب بوده است، نمي تواند آن را رد کند. و جز اين نيست که شوري در اختصاص مهاجرين و انصار است. پس اگر دور مردي جمع شدند و او را امام ناميدند، چنين کاري مورد رضاي خداوندي است. و اگر کسي از اجتماع و تصميمي که مهاجرين و انصار گرفتند به جهت عيب گيري يا بدعتي خارج شد، او را به آنچه که از آن خارج شده است برمي گردانند و اگر امتناع ورزيد، به جهت پيروي اش از راهي غير از راه مومنين با او مي جنگند و خداوند برگردن او الزام مي کند آنچه را که خود را به آن ملزم ساخته است. و سوگند به جانم، اي معاويه اگر با عقلت بنگري نه با هوايت، در خواهي يافت که من بيزارتر از ديگر مردمان از خون عثمان هستم و قطعا مي فهمي که من در حادثه عثمان بر کنار بودم، مگر اين که مرا بدون دليل و اساس متهم بسازي! (برو)، هر تهمتي مي خواهي بزن! (درود بر شايستگان).