متن عربی

123- وَ قَالَ (عليه السلام) : طُوبَى لِمَنْ ذَلَّ فِي نَفْسِهِ وَ طَابَ كَسْبُهُ وَ صَلَحَتْ سَرِيرَتُهُ وَ حَسُنَتْ خَلِيقَتُهُ وَ أَنْفَقَ الْفَضْلَ مِنْ مَالِهِ وَ أَمْسَكَ الْفَضْلَ مِنْ لِسَانِهِ وَ عَزَلَ عَنِ النَّاسِ شَرَّهُ وَ وَسِعَتْهُ السُّنَّةُ وَ لَمْ يُنْسَبْ إلَى الْبِدْعَةِ .
 قال الرضي : أقول و من الناس من ينسب هذا الكلام إلى رسول الله ( صلى الله عليه وآله ) و كذلك الذي قبله .

متن فارسی

 (و فرمود:) خوشا آن كه خود را خوار انگاشت، و كسبى پاكيزه داشت، و نهادش را از بدى بپرداخت، و خوى خود را نيكو ساخت و زيادت مالش را بخشيد و زبان را از فزون گويى در كشيد، و شر خود را به مردم نرساند و سنت او را كافى بود، و خود را به بدعت منسوب نگرداند.

(مى گويم بعضى اين فقره و آن را كه پيش از آن است به رسول خدا (صلی الله علیه وآله) نسبت داده اند.)