نمایش مطالب
1
تا
10
از
12
 این خطبه به صورت مستقل و یا ضمن کتب دیگر بارها به چاپ رسیده است؛ از جمله چاپ منشورات دارالفنون بیروت در سال 1417 ق . مرحوم میرجهانی خطبه را به همراه ترجمه و بحثی در مدارک ان، در نوایب الدهور اورده و مطالب او با ویرایش جدید به وسیله موءسسه تحقیقاتی فرهنگی جلیل با عنوان گفتار امیر موءمنان در شناخت امام و حوادث اخر الزمان، به صورت کتاب مستقلی در سال 1416ق به چاپ رسیده است.
|
 بعضى گفته اند، «اشباح» كنايه از فرشتگان است و از آنجا كه بخش مهمّى از اين خطبه، در مورد فرشتگان سخن مى گويد به خطبه «اشباح» نامگذارى شده است. |
 غصب خلافت مطرح شده در شقشقیه و نقد امام از خلفا، امور عجیبی نیست که باعث انکار صدور خطبه شود چه اینکه خواه در کلام امام علی(علیه اسلام) در غیر این خطبه و خواه در کلام غیر شیعه به سهولت می‌توان این موارد را مشاهده کرد. در ذیل جهت تقریب به ذهن نمودن این امور صرفاً به بعضی از موارد اشاره می‌شود. |
 نام خطبه‌اي است كه اگر دو حرف آخر آن را حذف و به حرف اول ضمه و حرف دوم تشديد اضافه نماييم به معناي شخص تحصيل كرده و دانشمند است و اگر حرف اول و سوم را حذف كنيم، به معناي «گوشت» مي‌شود؟ |
 طولاني‌ترين خطبه، خطبه 192 مي‌باشد كه به خطبه قاصعه مشهور است.
كوتاهترين خطبه، خطبه 61 نهج‌البلاغه است، كه در مورد خوارج مي‌باشد(لا تقاتلوا الخوارج ...)
طولاني‌ترين نامه، نامه53 است، كه مشهور به عهدنامه مالك اشتر مي‌باشد. |
 محور این خطبه چنانکه از نامیش پیداست، توصیف متقین یا پرهیزگاران است. امام(علیه السلام) در توضیح این امر، رفتار متقین در اجتماع، رفتار فردی آنها، نحوه عبادتشان، و نگاهشان به خویشتن را ترسیم می‌کند. در ذیل برخی از این صفات ذکر می‌شود. البته مرز دقیقی در تفکیک این صفات جهت بخش بندی متصور نیست و لذا برخی را می‌توان در ذیل عنوان دیگری نیز ذکر کرد؛ ولی نگارنده صرفاً برای به دست دادن یک دسته بندی، به صورت ذیل عنوان بندی نموده است. |
 شَبَح به معنای شخص و چیزی است که از دور دیده شود و مشخص نباشد و چون در این خطبه امام(ع) از آفرینش آسمان، زمین، فرشتگان و آدم(ع) تا آنجا که در اندازه دریافتِ شنونده بود، سخن فرمود به «اشباح» معروف شده است. |
 نمايه ي کوتاه ترين کلمات قصار نهج البلاغه
1، شماره ي کلمات قصار: 187 متن کلمات کوتاه حضرت علي عليه السلام: الرحيل و شيک: کوچ کردن (از دنيا) نزديک است! |
 در اواخر خلافت على عليه السلام (دوره خلافت: 35ـ40)، قبايل متعدد كوفه به شدت دچار تعصب هاى قبيلهاى و جنگهاى ناشى از آن شده بودند و حضرت اين خطبه را در نكوهش اين فرهنگ ناپسند جاهلى ايراد كردند |
 در اواخر خلافت حضرت اهل کوفه که قبیله‌های گوناگونی بودند، به فساد گرویده بودند. بسیار اتفاق می‌افتاد که شخصی از محله قبیله خود خارج شده و گذارش به قبیله دیگری می‌افتاد، در این جا گاهی از بعضی افراد اندک ناراحتی میدید |
