مدح عثمان در نهج البلاغة!!!

حضرت(عليه السلام) هنگام مشايعت ابوذر در وقتى كه او را به تبعيدگاه مى بردند، فرمود: «يا اباذر! انّك غضبت لله فارجُ مَن غضبت له. انّ القوم خافوك على دنیاهم و خفتهم على دينك، فاترك فى ايديهم ما خافوك عليه و اهرب بماخفتهم عليه، فما احوجهم الى ما منعتهم و ما اغناك عمّا منعوك»؛(3) (اى ابوذر! همانا تو براى خدا به خشم آمدى، پس اميد به كسى بَند كه به خاطر او خشم گرفتى. اين مردم در دنياى خود از تو ترسيدند، و تو بر دينِ خويش از آنان ترسيدى. پس آن را كه به خاطرش از تو ترسيدند. بديشان واگذار، و با آنچه از آنان برايشان ترسيدى رو به گريز در آر. بدان چه آنان را از آن بازداشتى، چه بسيار نياز دارند، و چه بى نيازى تو بدان چه از تو باز مى دارند...).