اشعار حِکمی در شعر سیّد رضی (ره)

در مذمّت روزگار، و درد از دست رفتن خویشان، در صفر سال 402 ه‍ این قصیده را سروده است: امیدواری که در دارالحزن شاد گردی، و در جایگاه کوچ کردن منزل گزینی؛ هیهات که مرگِ گردش کننده در همه جا، و خیانتگر زمان بگذارد کسی باقی بماند؛ با روزگارخویش معاشرت نکن، جز ترسان از فراق همدمان و دوری از میهن

نگاهی به شعر سید رضی (ره)

حنا الفاخوری در مقام مقایسه ‏ی او با دیگر شاعران چنین می‌نویسد: این است رضی شاعری که از جهت تحلیل معنی و عمق آن هماند ابن الرومی نیست؛ و از جهت به کار گرفتن صنایع نادر و آوردن ابیات یگانه و بی همال که دل‏‌ها را واله و خیال را فروزان می‌سازد، به پایه‏ی ابوتمام نمی‌رسد؛ و از جهت تفکر و پرواز در فضای روح و زندگی و اخلاق با متنبی همسان نیست؛ ولی او را از هر یک از این ویژگی‏‌ها نصیبی است.

بازتاب پیشامدهای روزگار در شعر سیّد رضی (ره)

از این جا خطاب به پدرش می‌گوید: جانم فدای تو باد‌ای شکوه و دلیری بزرگواری ها، آنچه بر سر تو آوردند رفتار ترسویی است که کینه توزی‏‌ها او را دلیر کرده است؛ نه شمشیرهای بران و نیزه‏‌ها از تو به جا مانده است، و نه زیبارویان مرواریدگون از تو گرفته اند.