براى هر كسى در مال او دو شريك است: وارث و حوادث.
مرکز جهانی اطلاع رسانی آل البیت

خانه  >  کتاب شناسی  >  معجم اعراب ألفاظ نهج البلاغه

مولف: 
ام‌البنين خالقيان
تاریخ نشر: 
1391
نوبت چاپ: 
1ام
تعداد صفحات: 
868
قطع و اندازه: 
رقعی
نوع جلد: 
شومیز
نوع مدرک: 
کتاب
زبان : 
عربی
موضوع اصلی: 
تجزیه و ترکیب نهج البلاغه
کلید واژگان: 
تجزیه و ترکیب نهج البلاغه-اعراب نهج البلاغه -ام‌ البنين خالقيان
توضیحات: 

معجم اعراب ألفاظ نهج البلاغه، کتابی است که با زبان عربی به بررسی موضوعات نحوی و صرفی در نهج البلاغه می‌پردازد. این کتاب اثر ام‌البنين خالقيان است و انتشارات بنیاد نهج البلاغه انتشار آن را به عهده داشته است.

دربارهٔ کتاب
در معرفی این کتاب آمده است: «کتاب معجم اعراب الفاظ نهج البلاغة، بیانگر نقش اسم‌ها، نوع حروف، انواع فعل‌ها و اعراب و بنای آن‌ها و... در کتاب نهج البلاغه است که داخل جداول به‌صورت موجز و با استفاده از رموز آمده‌اند.
هدف پژوهش، از آن‌جا که آگاهی از اعراب نهج البلاغه فرد را در فهم بهتر سخنان امام (ع) یاری می‌دهد، ارائه منبعی برای طلاب، دانشجویان و پژوهشگران رشته‌های الهیات، ادبیات عرب و... است، هم‌چنین به‌دلیل بیان اعراب کلمات در زیر آن‌ها می‌تواند به مخاطب کمک کند تا هم‌زمان با قرائت نهج البلاغه به فهم دقیق‌تر و بهتری دست یابد.
معجم اعراب الفاظ نهج البلاغة به شیوه معجم اعراب الفاظ القرآن الکریم نسخه طنطاوی، تألیف شده و با بهره‌گیری از رموز و کلمات اختصاری در داخل جداول، اعراب کلمات متن نهج البلاغه در قالب ایجاز بیان شده است. در پاورقی‌ها نیز آمده است. ناگفته نماند این کتاب در حالی تألیف شده که تا آن زمان هیچ منبع مستقلی در ارتباط با اعراب نهج البلاغه وجود نداشته است. لذا علاوه بر مراجعه به شروح مختلف نهج البلاغه و منابع ادبی، مشورت با اساتید حوزه و دانشگاه در مورد اعراب برخی واژگان و کسب نظر آنان ضروری می‌نمود. شیوه استفاده از کتاب و شرح کلمات اختصاری به‌طور جداگانه در ابتدای کتاب آورده شده است.
ویژگی‌های کتاب:
بیان اعراب نهج البلاغه (خطبه‌ها، نامه‌ها، کلمات قصار) به شکل موجز؛
بیان برخی مباحث صرفی در ارتباط با الفاظ نهج البلاغه؛
بیان وجوه مختلف اعرابی برخی از واژگان نهج البلاغه؛
شرح و توضیح مشکل الاعراب نهج البلاغه؛
شکل‌گیری کتاب مرجعی در زمینه اعراب الفاظ نهج البلاغه برای اولین بار».
منبع :دانشنامه نهج البلاغه، ج۲، ص 729-730.