پژوهشی است در باره آفات و آسیب هایی که در کمین دین و دینداران است.
پژوهشی است در باره آفات و آسیب هایی که در کمین دین و دینداران است. نویسنده، دین را حقیقت متعالی و امری قدسی و لذا فراتر از آسیب و افت می داند، اما خطاپذیری درباره دین را امری بشری می داند و بنابراین، افت در بحث آسیب شناسی دین را به چگونگی رویکرد مردم به دین و نوع معرفت دینی باز می گرداند.
وی، با این رویکرد و با استناد به منابع روایی، عرفانی و کلامی شیعه و سنی و با محوریت نهج البلاغه، نخست، جایگاه آسیب شناسی دین و دینداری، مفهوم، مراتب، وجوه، ضرورت آسیب شناسی دین و دینداری، سلامت دین و دینداری در نزد امام علی (ع) را بررسی کرده است. عمده تلاش وی در این نوشته، بهره گیری از متون دینی و به ویژه حدیثی در آسیب شناسی است.
سرفصل های کتاب عبارت اند از: اکراه و اجبار در دین، بد فهمیدن دین و نفهمیدن آن، تحریف معنوی مفاهیم دینی، نارسایی مفاهیم دینی، تباین دین با ضروريات بشری، عدم رعایت تدرج و تمکن در هدایت و تربیت، عدم رعایت تسهیل و تيسير در هدایت و تربیت، ایجاد تكلف در دین و دینداری، تقلید ویرانگر، عالمان بد عمل یا بی عمل، استفاده ابزاری از دین، ناداری و کمبود داری، خشونت های منتسب به دین، رفتار خودکامانه از جانب متولیان دین و عدم رعایت حقوق مردمان.
مؤلف در آغاز، به مناسبت، از نهج البلاغه و جایگاه و مؤلف و چرایی و چگونگی تألیف آن و روش های مرور و مطالعه آن بحث کرده است.
