وى «حرب بن شرحبيل الشبامى» است.  شرح حال او را در فرهنگهاى اعلام ديده ‏نشده جز اين كه وى از دوست داران امير المؤمنين (عليه السلام) بوده و در جنگ صفين شركت داشته است.
حرب بن شرحبيل شِبامي همداني از اصحاب اميرمؤمنان عليه السلام و از قبيله «شبام» منتسب به همدان بوده که تمامي افراد اين قبيله در حب و دوستي به حضرت علي عليه السلام کم نظيرند.
نصر بن مزاحم و طبري نقل کرده اند: هنگامي که اميرالمؤمنين عليه السلام بعد از پايان جنگ صفّين، از کنار کشته هاي قبيله «همدان» مي گذشت، با صداي شيون و زاري مواجه شد، پرسيد: «اين صداها از چيست؟» گفتند: «اينها بر کشته هاي خويش در صفّين مي گريند.» امام فرمود: «أما إني أشهدُ لمن قتل منهم صابراً محتسباً بالشهادة؛ من شهادت مي دهم کساني که براي خدا صبر کردند و جنگيدند، شهيد محسوب مي شوند.» در اين هنگام شرحبيل خدمت اميرالمؤمنين آمد، حضرت به او فرمود: «آيا زنانتان بر شما غالب شده اند؟» عرض کرد: «اي اميرمؤمنان! اگر يک يا دو يا سه خانه شهيد داده بودند، مي توانستيم آنان را آرام کنيم، اما تنها از اين قبيله کوچک ما (شبام) يکصد و هشتاد نفر کشته شده اند و خانه اي نيست که در آن گريه نباشد، اما در ميان مردانمان گريه نيست، بلکه خوشحالند و چرا خوشحال نباشند که بستگانشان به فيض عظيم شهادت رسيده اند؟» اميرالمؤمنين عليه السلام فرمود: «رَحِم اللَّهُ قتلاکم و موتاکم؛ خداوند کشته ها و مردگانتان را رحمت کند.» وي هم چنان که حضرت علي عليه السلام سواره مي رفت، پياده در رکابش حرکت مي کرد که ناگهان حضرت به وي فرمود: «باز گرد!» دوباره امام متوقف شد و فرمود: «ارجع، فإنّ مشيَ مثلک فتنةٌ للوالي و مَذلَّةٌ للمؤمنين؛ برگرد، زيرا بدرقه و همراهي کسي مثل تو، موجب فتنه والي و مذلّت مؤمنان است».[1] .
1.وقعة صفّين، ص 531؛ ر. ک: تاريخ طبري، ج 5، ص 62