متن عربی

40. و قال (علیه السلام):

لِسَانُ الْعَاقِلِ وَرَاءَ قَلْبِهِ، وَ قَلْبُ الْاَحْمَقِ وَرَاءَ لِسَانِهِ.

قال الرَّضیُّ: وهذا مِنَ المَعانی العَجیبَةِ الشّرِیفةِ، والمُرادُ بِه أنَّ العَاقِلَ لا یُطلِقُ لِسانَه، إِلَّا بعد مُشاوَرةِ الرَّوِیَّةِ و مُؤامَرةِ الفِکَرةِ. والْأَحمَقُ تَسبِقُ حَذَفاتُ لِسانِه وفَلَتاتُ کلامِه مُراجَعةَ فِکَرِه و مُماخَضَةَ رأیهِ. فکأنَّ لِسانُ العاقِل تابِعٌ لقَلبِه وکأَنَّ قَلبُ الْأَحمقِ تابِعٌ للِسانه.

متن فارسی

امام (علیه السلام) فرمود:

زبان عاقل پشت قلب او قرار دارد در حالى که قلب احمق پشت زبان اوست!

مرحوم سیّد رضى پس از ذکر این کلام حکمت آمیز مى گوید: «این سخن از مطالب شگفت انگیز و پرارزش است و منظور این است که عاقل زبانش را به کار نمى گیرد مگر بعد از مشورت با عقل خویش و فکر و دقت؛ ولى احمق سخنانى که از زبانش مى پرد وحرف هایى که بدون دقت مى گوید بر مراجعه به فکر و اندیشه ودقت رأیش پیشى مى گیرد، بنابراین گویا زبان عاقل پشت قلب او قرار گرفته و قلب احمق پشت زبان اوست».