ترجمه ای است کهن از نهج البلاغه، مربوط به قرن پنجم و ششم هجری.

ترجمه ای است کهن از نهج البلاغه، مربوط به قرن پنجم و ششم هجری. گویا نهج البلاغه، در همان دوران، یا یک قرن پس از تألیف آن، از بغداد به خراسان آورده شده و یک مترجم ناشناخته خراسانی در همان زمان آن را به فارسی برگردانده است.

این ترجمه لفظ به لفظ و با جملات کوتاه و متن آن خالی از تکلف و تعقید است. وی، با بهره گیری از واژه های کهن ادب فارسی که امروزه مهجورند، و به کار گیری گویش محلی، زیبایی خاصی به ترجمه بخشیده است.

مصحح، واژه های ترجمه را شرح کرده و در بیشتر صفحه ها توضیحاتی را در پاورقی آورده، تا خوانندگان را در یافتن معنای ترجمه یاری کند. البته، وی از شرح ها و نوشته های دیگران در این امر بهره فراوان برده است.

در کتاب هم نشانه های به کار رفته در متن را معرفی و در پایان کتاب سیاهه لغات و ترکیبات و کسان و اقوام و مکان ها و بخش هایی از آیات و احادیث نبوی و شعر های عربی آمده است.

مصحح در مقدمه، در باره شخصیت امام علی(علیه السلام) سخن گفته و نسخه متن را معرفی و اهمیت آن را بازگو کرده و به شرح های عربی، فارسی، انگلیسی و اردوی نهج البلاغه و نسخه های خطی آن اشاره کرده است. ناشناختگی مترجم نیز، از موضوعات مطرح در مقدمه است.

در این مقدمه، صفحات زیادی به بخش دستوری اختصاص یافته و شرح حال سید رضی نیز، بخشی از مقدمه را به خود اختصاص داده و اسامی تألیف کنندگان سخنان امام علی قبل از سید رضی نیز، ذکر شده است، این نهج البلاغه از نیمه به بعد با نهج البلاغه های دیگر، از جهت ترتیب تفاوت عمده دارد.

منبع: کتابشناسی توصیفی اهل بیت(علیه السلام) ص ۳۹۴ ـ ۳۹۵