71.از خطبه هاى آن حضرت است در نکوهش جمعى از اهل عراق و در آن، آن ها را توبیخ مى کند که وقتى پیروزى کامل، نزدیک شده بود، دست از جنگ کشیدند و سپس امام (علیه السلام) را تکذیب کردند

1. نکوهش مردم عراق: امّا بعد، اى مردم عراق!
2. شما به زن باردارى مى مانید که در آخرین روزهاى دوران حملش،
3. جنین خود را سقط کند
4. و با این حال قیّم و سرپرستش نیز بمیرد
5. و بیوگى او به طول انجامد (سپس از دنیا برود)
6. و میراثش را دورترین بستگانش ببرند (چرا که نتوانست فرزند سالمى به دنیا آورد).
7. آگاه باشید! به خدا سوگند! من به میل خود، به سوى شما نیامدم؛
8. بلکه حوادث اضطرارى مرا به طرف شما حرکت داد.
9. به من خبر رسیده است که (بعضى از شما) مى گویید:
10. «على خلاف مى گوید»،
11. خدا شما را بکشد!
12. به چه کسى دروغ بستم؟
13. آیا به خدا حال آن که نخستین مؤمن به او بوده ام؛
14. یا به پیامبرش؟
15. حال آن که نخستین تصدیق کننده او بوده ام.
16.  نه، به خدا سوگند!
17. این گونه نیست (که منافقان کوردل مى پندارند) بلکه آنچه گفته ام واقعیتى است که شما از آن غایب بودید
18.  (بلکه)اهل درک آن نبودید.
19. مادرِ آن گوینده به عزایش بنشیند!
20. اگر آن ها ظرفیت مى داشتند، این ها پیمانه اى بود (از علوم و دانش ها و معارف والا) که رایگان در اختیارشان قرار مى گرفت.
21. «و به زودى خبر آن را خواهید دانست».{1}