حضرت داوود (ع) از پيامبران بزرگ بني اسرائيل است و در نبرد ميان طالوت و جالوت، با اين كه خردسالي بيش نبود، به ميدان رفت و جالوت ستمگر را به هلاكت رسانيد و سال‌هاي بعد به پيامبري و پادشاهي بني اسرائيل نايل شد.
ابن كثير نقل كرده كه كتاب شريف «زبور»، پس از چهار صد و هشتاد و دو سال از نزول كتاب شريف «تورات» بر حضرت موسي (ع)، بر حضرت داوود نبي (ع) نازل گرديد.
شايان ذكر است براي زبور چند معنا بيان كرده‌اند كه از آن جمله است: الف. هر كتابي كه داراي نوشته‌اي محكم باشد؛ ب. هر كتاب آسماني كه وقوف و احاطه بر آن دشوار باشد؛ ج. نام كتابي است كه فقط داراي احكام عقلي باشد و از احكام شرعي سخن نگويد.
از آن جا كه در حال حاضر، اثري از «زبور» حضرت داوود (ع) در ميان نيست البته به جز كتابي كه هم اكنون در انجيل وجود دارد به نام «زبور» يا «مزامير» خوانده مي‌شود و به داوود (ع) نسبت داده شده است كه بر اثر تحريف انجيل نمي‌توان زبور موجود در آن را به پيامبر الهي نسبت داد به همين جهت نمي‌توان دربارة علت نام‌گذاري آن نظر قطعي داد.
دوازدهم ماه مبارك رمضان، كتاب پيامبر بزرگ بني اسرائيل نازل شد. زبور" نام كتاب آسمان حضرت داوود (ع) است كه نام آن در آية ۱۶۳ سورة نسأ و ۱۰۶ انبيا و ۵۵ بني‌اسرائيل آمده است.
بنا به نقل ابن كثير، كتاب شريف «زبور» در دوازدهم ماه مبارك رمضان بر حضرت «داوود نبي (ع) » نازل گرديد.
البته با توجه به معناي لغوي كه اهل لغت براي زبور ذكر كرده‌اند، ممكن است چنين نتيجه گرفت از آن جا كه كتاب حضرت داوود (ع) داراي متني مستحكم و دشوار بوده و داراي احكام شرعي هم نبوده است و در آن به احكام و مسائلي عقلي پرداخته شده بود، «زبور» ناميده شده است.
منبع:
۱-مفردات الفاظ قرآن، راغب اصفهاني، ص ۳۷۷، نشر دارالقلم، دمشق
۲-قصص قرآن، صدرالدين بلاغي، ص ۳۷۴ و ۳۷۵، نشر اميركبير
۳-سيماي الگويي پيامبران در قرآن كريم، عين الله ارشادي