آفرینش انسان در نهج البلاغه
امام فرموده: سپس از مکانهاى مختلف زمین، از سخت و نرم و شور و شیرین آن، خاکى را برگرفت و با آب درآمیخت تا خالص شد، و با نم دار کردن مجدد آن، جلا و صیقلش داد، و از آن صورت و شکلى داراى اعضا و جوارح پدید آورد، آن را خشکانید تا خود را گرفت، و استحکامش بخشید تا محکم و متین شد، براى روز مشخص و معلوم.
سپس از روح خود در آن دمید، پس به شکل انسان هشیارى در آمد که به تحرک برخاسته و ذهن و فکر و اعضاى خود را به خدمت مىگیرد، و از ابزار جابجائى استفاده مى کند، حق و باطل را مى شناسد، و از حواس چشیدن و بوئیدن و دیدن برخوردار است معجونى است با سرشتى از رنگهاى مختلف و اشیاى گرد آمده که برخى ضد یکدیگر بوده و برخى با هم متباین هستند، مانند: گرمى و سردى، ترى و خشکى، بدحالى و خوش حالى. « شرح نهج البلاغه ابن ابى الحدید، ج 1، ص 32»
منبع :عقاید اسلام در قرآن کریم، ج1، ص: 139
