متن عربی

78. و من کلام له (علیه السلام) للسّائل الشّامیّ لمّا سأله: أکانَ مَسیرُنا إلى الشّامِ بقَضاءٍ من اللّهِ و قَدَرٍ؟ بعد کلامٍ طَویلٍ هذا مـُختارُه:

1. وَیْحَکَ! لَعَلَّکَ ظَنَنْتَ قَضَاءً لَازِمَاً، وَ قَدَراً حَاتِماً؛
2. وَ لَوْ کَانَ ذَلِکَ کَذَلِکَ لَبَطَلَ الثَّوَابُ وَ الْعِقَابُ،
3. وَ سَقَطَ الْوَعْدُ وَ الْوَعِیدُ،
4. إِنَّ اللّهَ سُبْحَانَهُ أَمَرَ عِبَادَهُ تَخْیِیراً، وَ نَهَاهُمْ تَحْذِیراً،
5.  وَ کَلَّفَ یَسِیراً، وَ لَمْ یُکَلِّفْ عَسِیراً.
6. وَ أَعْطَى عَلَى الْقَلِیلِ کَثِیراً، وَ لَمْ یُعْصَ مَغْلُوباً،
7. وَ لَمْ یُطَعْ مُکْرَهاً، وَ لَمْ یُرْسِلِ الْاَنْبِیَاءَ لَعِباً،
8.  وَ لَمْ یُنْزِلِ الْکِتَابَ لِلْعِبَادِ عَبَثاً، وَ لا خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَ الْاَرْضَ وَ مَا بَیْنَهُمَا بَاطِلاً.
9. «وَ ذَلِکَ ظَنُّ الَّذِینَ کَفَرُوا، فَوَیْلٌ لِلَّذِینَ کَفَرُوا مِنَ النَّارِ.»

متن فارسی

این بخشى از یک کلام طولانى امام (علیه السلام) است که در پاسخ سؤال کننده شامى بیان فرمود هنگامى که وى پرسید: آیا رفتن ما به شام به قضا و قدر الهى بود؟ امام (علیه السلام) فرمود:

1. واى بر تو! شاید گمان کردى منظورم قضاى لازم و قدر حتمى است (و مردم در کارهایشان مجبورند و اختیارى از خود ندارند)
2. اگر چنین بود، ثواب و عقاب الهى به یقین باطل مى شد
3. و وعده و وعید ساقط مى گشت.
4. خداوند سبحان بندگانش را امر کرده و به آن ها اختیار بخشیده،
5. و آن ها را نهى کرده و برحذر داشته، تکالیف آسانى بر دوش آنان نهاده و هرگز تکلیف سنگینى ننهاده است.
6. در برابرِ (اطاعت) اندک، پاداش کثیرى قرار داده، و هرگز کسى از روى اجبار، او را معصیت نکرده و از روى اکراه اطاعت ننموده است،
7. خدا پیامبران را بیهوده نفرستاده و کتب آسمانى را براى بندگانش عبث نازل نکرده
8.  و آسمان ها و زمین و آنچه را که در میان آن هاست باطل و بى هدف نیافریده است.
9. این گمان کافران است. واى بر کافران از آتش دوزخ!(سوره 38: ص، آیه 24)