متن عربی

46-  و من کلام له ( عليه السلام ) عند عزمه على المسير إلى الشام و هو دعاء دعا به ربه عند وضع رجله في الرکاب:
اللَّهُمَّ إِنِّي أَعُوذُ بِک مِنْ وَعْثَاءِ السَّفَرِ وَ کآبَةِ الْمُنْقَلَبِ وَ سُوءِ الْمَنْظَرِ فِي الْأَهْلِ وَ الْمَالِ وَ الْوَلَدِ اللَّهُمَّ أَنْتَ الصَّاحِبُ فِي السَّفَرِ وَ أَنْتَ الْخَلِيفَةُ فِي الْأَهْلِ وَ لَا يَجْمَعُهُمَا غَيْرُک لِأَنَّ الْمُسْتَخْلَفَ لَا يَکونُ مُسْتَصْحَباً وَ الْمُسْتَصْحَبُ لَا يَکونُ مُسْتَخْلَفاً.
 قال السيد الشريف رضي الله عنه: و ابتداء هذا الکلام مروي عن رسول الله ( صلى الله عليه وآله ) و قد قفاه أمير المؤمنين ( عليه السلام ) بأبلغ کلام و تممه بأحسن تمام من قوله " و لا يجمعهما غيرک " إلى آخر الفصل.

متن فارسی

خطبه اي است از آن حضرت (علیه السلام): سخني است از آن حضرت، در موقع تصميم براي حرکت به شام.

اين دعائي است که اميرالمومنين (علیه السلام) در آن هنگام که پاي در رکاب ميگذاشت، خوانده است.پروردگارا، از مشقت سفر و رنج بازگشت از سفر و از اينکه با منظره زشت اهل و مال و فرزند روبرو شوم، بر تو پناه مي برم، خداوندا، توئي يار سفر من و توئي ناظر و نگهدارنده دودمان من، و هيچ کسي جز تو توانايي اين هر دو (يار سفر و نگهدارنده دودمان) را ندارد. زيرا کسي که همراه مسافر است، نمي تواند نگهدارنده دودمان و جانشين باشد و کسيکه جانشين است، همراه مسافر نتواند بود.