متن عربی

148-  و من کلام له ( عليه السلام ) في ذکر أهل البصرة:
کلُّ وَاحِدٍ مِنْهُمَا يَرْجُو الْأَمْرَ لَهُ وَ يَعْطِفُهُ عَلَيْهِ دُونَ صَاحِبِهِ لَا يَمُتَّانِ إِلَى اللَّهِ بِحَبْلٍ وَ لَا يَمُدَّانِ إِلَيْهِ بِسَبَبٍ کلُّ وَاحِدٍ مِنْهُمَا حَامِلُ ضَبٍّ لِصَاحِبِهِ وَ عَمَّا قَلِيلٍ يُکشَفُ قِنَاعُهُ بِهِ وَ اللَّهِ لَئِنْ أَصَابُوا الَّذِي يُرِيدُونَ لَيَنْتَزِعَنَّ هَذَا نَفْسَ هَذَا وَ لَيَأْتِيَنَّ هَذَا عَلَى هَذَا قَدْ قَامَتِ الْفِئَةُ الْبَاغِيَةُ فَأَيْنَ الْمُحْتَسِبُونَ فَقَدْ سُنَّتْ لَهُمُ السُّنَنُ وَ قُدِّمَ لَهُمُ الْخَبَرُ وَ لِکلِّ ضَلَّةٍ عِلَّةٌ وَ لِکلِّ نَاکثٍ شُبْهَةٌ وَ اللَّهِ لَا أَکونُ کمُسْتَمِعِ اللَّدْمِ يَسْمَعُ النَّاعِيَ وَ يَحْضُرُ الْبَاکيَ ثُمَّ لَا يَعْتَبِرُ.

متن فارسی

خطبه اي است از آن حضرت (علیه السلام): اين سخنان را آن حضرت درباره اهل بصره فرمود:
 هريک از آن دو نفر (طلحه و زبير) اميد حيازت خلافت براي خود دارد و آن را به طرف خود مي کشاند، نه به طرف رفيقش. آن دو با هيچ طنابي خود را به خداوند نمي پيوندند و با هيچ وسيله و سببي به سوي او کشيده نمي شوند. هر يک از آن کينه رفيق را در درون خود دارد، و زود باشد که پرده اي که روي اين کينه کشيده شده است، برکنار گردد. سوگند به خدا، اگر به آنچه مي خواهند برسند، قطعا يکي ديگري را از پاي در خواهد آورد. و (يا) اين يکي آن ديگري را ساقط خواهد نمود. اينک گروه ستمکار از جا برخاسته است. پس کجا هستند کساني که قيام براي خدا کنند؟ طرق حق و باطل براي آنان و درباره آنان بيان شده است، و خبر از بايستگي ها و شايستگي ها پيشتر براي آنان گفته شده است. براي هر گمراهي علتي است، و براي هر پيمان شکني شبهه اي است. سوگند به خدا، من از آن اشخاص نخواهم بود که سينه زدن و شيون و گريه گريه کنندگان براي مرگ کسي را بشنوند و سپس عبرت و پندي نگيرند.