متن عربی

52-  و من کتاب له ( عليه السلام ) إلى أمراء البلاد في معنى الصلاة:
أَمَّا بَعْدُ فَصَلُّوا بِالنَّاسِ الظُّهْرَ حَتَّى تَفِي‏ءَ الشَّمْسُ مِنْ مَرْبِضِ الْعَنْزِ وَ صَلُّوا بِهِمُ الْعَصْرَ وَ الشَّمْسُ بَيضَاءُ حَيةٌ فِي عُضْوٍ مِنَ النَّهَارِ حِينَ يسَارُ فِيهَا فَرْسَخَانِ وَ صَلُّوا بِهِمُ الْمَغْرِبَ حِينَ يفْطِرُ الصَّائِمُ وَ يدْفَعُ الْحَاجُّ إِلَى مِنًى وَ صَلُّوا بِهِمُ الْعِشَاءَ حِينَ يتَوَارَى الشَّفَقُ إِلَى ثُلُثِ اللَّيلِ وَ صَلُّوا بِهِمُ الْغَدَاةَ وَ الرَّجُلُ يعْرِفُ وَجْهَ صَاحِبِهِ وَ صَلُّوا بِهِمْ صَلَاةَ أَضْعَفِهِمْ وَ لَا تَکونُوا فَتَّانِينَ.

متن فارسی

نامه اي است از آن حضرت (عليه السلام): به فرماندهان شهرها درباره اوقات نماز:

 اما بعد از حمد و ثناي خداوندي نماز ظهر را با مردم ادا کنيد تا آنگاه که سايه خورشيد به مقدار ديوار خوابگاه گوسفندان بالا آمده باشد و نماز عصر را موقعي با مردم بخوانيد که آفتاب سفيد و زنده و در قسمتي از روز است که بتوان در آن مدت دو فرسخ مسافت را پيمود. نماز مغرب را موقعي که روزه دار مي تواند افطار کند و حج کننده به سوي مني حرکت کند بخوانيد. و نماز عشاء را تا پنهان شدن شفق تا يک سوم شب با مردم به جاي بياوريد و نماز صبحگاهي را موقعي بخوانيد که هر مردي صورت رفيقش را تشخيص بدهد و با مردم نماز ناتوان ترين آنان را به جا بياوريد و (با طول دادن افراطي نماز يا کوتاه کردن تفريطي آن) دل هاي نمازگزاران را مشوش ننماييد.