متن عربی

191- وَ قَالَ ( عليه السلام ) : إِنَّمَا الْمَرْءُ فِي الدُّنْيَا غَرَضٌ تَنْتَضِلُ فِيهِ الْمَنَايَا وَ نَهْبٌ تُبَادِرُهُ الْمَصَائِبُ وَ مَعَ كُلِّ جُرْعَةٍ شَرَقٌ وَ فِي كُلِّ أَكْلَةٍ غَصَصٌ وَ لَا يَنَالُ الْعَبْدُ نِعْمَةً إِلَّا بِفِرَاقِ أُخْرَى وَ لَا يَسْتَقْبِلُ يَوْماً مِنْ عُمُرِهِ إِلَّا بِفِرَاقِ آخَرَ مِنْ أَجَلِهِ فَنَحْنُ أَعْوَانُ الْمَنُونِ وَ أَنْفُسُنَا نَصْبُ الْحُتُوفِ فَمِنْ أَيْنَ نَرْجُو الْبَقَاءَ وَ هَذَا اللَّيْلُ وَ النَّهَارُ لَمْ يَرْفَعَا مِنْ شَيْ ءٍ شَرَفاً إِلَّا أَسْرَعَا الْكَرَّةَ فِي هَدْمِ مَا بَنَيَا وَ تَفْرِيقِ مَا جَمَعَا.

متن فارسی

و فرمود: جز اين نيست كه آدمي در اين دنيا نشانه ايست كه تيرهاي مرگ به سوي او رهسپارند و مانند غنيمتي است كه مصيبتها براي به غارت بردن آن پيشدستي كنند و با هر جرعه اي از نوشيدني هاي آن، گلو گرفتني است مخصوص و با هر لقمه اي از آن، در گلو ماندني. در اين دنيا هيچ بنده اي نعمتي را به دست نمي آورد مگر اين كه از نعمتي ديگر جدا شود، و به روزي از عمر خود روي نمي آورد مگر اين كه با نزديكي به اجل، روزي ديگر را از دست دهد. پس ما خود ياوران مرگيم و جان هاي ما نشانه مرگ. پس از كجا اميد بقا و پايداري داشته باشيم در حالي كه اين شب و روز، هيچ بنايي را بلند نكردند مگر براي ويران ساختن آن و پراكندن آنچه فراهم ساختند .