متن عربی

121-  و من خطبة له ( عليه السلام ) بعد ليلة الهرير و قد قام إليه رجل من أصحابه فقال نهيتنا عن الحکومة ثم أمرتنا بها فلم ندر أي الأمرين أرشد فصفق ( عليه السلام ) إحدى يديه على الأخرى ثم قال:
هَذَا جَزَاءُ مَنْ تَرَک الْعُقْدَةَ أَمَا وَ اللَّهِ لَوْ أَنِّي حِينَ أَمَرْتُکمْ بِهِ حَمَلْتُکمْ عَلَى الْمَکرُوهِ الَّذِي يَجْعَلُ اللَّهُ فِيهِ خَيْراً فَإِنِ اسْتَقَمْتُمْ هَدَيْتُکمْ وَ إِنِ اعْوَجَجْتُمْ قَوَّمْتُکمْ وَ إِنْ أَبَيْتُمْ تَدَارَکتُکمْ لَکانَتِ الْوُثْقَى وَ لَکنْ بِمَنْ وَ إِلَى مَنْ أُرِيدُ أَنْ أُدَاوِيَ بِکمْ وَ أَنْتُمْ دَائِي کنَاقِشِ الشَّوْکةِ بِالشَّوْکةِ وَ هُوَ يَعْلَمُ أَنَّ ضَلْعَهَا مَعَهَا اللَّهُمَّ قَدْ مَلَّتْ أَطِبَّاءُ هَذَا الدَّاءِ الدَّوِيِّ وَ کلَّتِ النَّزْعَةُ بِأَشْطَانِ الرَّکيِّ أَيْنَ الْقَوْمُ الَّذِينَ دُعُوا إِلَى الْإِسْلَامِ فَقَبِلُوهُ وَ قَرَءُوا الْقُرْآنَ فَأَحْکمُوهُ وَ هِيجُوا إِلَى الْجِهَادِ فَوَلِهُوا وَلَهَ اللِّقَاحِ إِلَى أَوْلَادِهَا وَ سَلَبُوا السُّيُوفَ أَغْمَادَهَا وَ أَخَذُوا بِأَطْرَافِ الْأَرْضِ زَحْفاً زَحْفاً وَ صَفّاً صَفّاً بَعْضٌ هَلَک وَ بَعْضٌ نَجَا لَا يُبَشَّرُونَ بِالْأَحْيَاءِ وَ لَا يُعَزَّوْنَ عَنِ الْمَوْتَى مُرْهُ الْعُيُونِ مِنَ الْبُکاءِ خُمْصُ الْبُطُونِ مِنَ الصِّيَامِ ذُبُلُ الشِّفَاهِ مِنَ الدُّعَاءِ صُفْرُ الْأَلْوَانِ مِنَ السَّهَرِ عَلَى وُجُوهِهِمْ غَبَرَةُ الْخَاشِعِينَ أُولَئِک إِخْوَانِي الذَّاهِبُونَ فَحَقَّ لَنَا أَنْ نَظْمَأَ إِلَيْهِمْ وَ نَعَضَّ الْأَيْدِي عَلَى فِرَاقِهِمْ إِنَّ الشَّيْطَانَ يُسَنِّي لَکمْ طُرُقَهُ وَ يُرِيدُ أَنْ يَحُلَّ دِينَکمْ عُقْدَةً عُقْدَةً وَ يُعْطِيَکمْ بِالْجَمَاعَةِ الْفُرْقَةَ وَ بِالْفُرْقَةِ الْفِتْنَةَ فَاصْدِفُوا عَنْ نَزَغَاتِهِ وَ نَفَثَاتِهِ وَ اقْبَلُوا النَّصِيحَةَ مِمَّنْ أَهْدَاهَا إِلَيْکمْ وَ اعْقِلُوهَا عَلَى أَنْفُسِکمْ.

متن فارسی

خطبه اي است از آن حضرت (علیه السلام): پس از واقعه ليله الهرير   مردي از ياران آن حضرت برخاست و گفت: يا اميرالمومنين (علیه السلام) ما را نخست از پذيرش حکميت نهي فرمودي، سپس ما را به آن دستور دادي. ما نفهميديم که کدام دستور شما درست تر است. اميرالمومنين (علیه السلام) يکي از دو دست مبارک را بر ديگري زد و سپس فرمود:
 اين است مجازات کسي که راي محکم را رها کند. آگاه باشيد، سوگند به خدا، اگر در آن هنگام که شما را تلکيف به کاري کردم، شما را به پذيرش و عمل به آنچه که ناگوار بود و خدا در آن امر ناگوار خير قرار داده بود، وادار مي کردم، اگر در راهي که من ارائه کردم استقامت مي ورزيديد، شما را ارشاد مي نمودم و اگر از آن راه منحرف مي شديد، شما را به راه راست برمي گرداندم و پابرجا مي نمودم، و اگر امتناع مي کرديد، وضع شما را تدارک مي کردم، اين کاري بود محکم. ولي اين اقدامات به وسيله چه کسي؟ و براي چه کسي؟ مي خواهم بيماري هاي جامعه را به وسيله شما مداوا کنم، در حالي که درد من شماييد. (کار من و شما) مانند کسي است که مي خواهد خاري را که در عضوي فرور رفته به وسيله خاري (از پايش) درآورد، در حالي که مي داند که ميل خار به خار است. خداوندا، طبيبان اين درد سخت به ملال افتادند و کشندگان آب با طنابها از چاه ها خسته و درمانده گشتند. کجا رفتند آن قومي که دعوت به اسلام شدند. آن را پذيرفتند، قرآن را خواندند و با کمال قدرت و استقامت عمل کردند. به جهاد با دشمنان تحريک شدند، همانند اشتياق شتران شيرده به فرزندانشان، به هيجان درآمدند، شمشيرها از نيام ها کشيدند (و در اشاعه اسلام) دسته دسته و صف به صف روي به اطراف زمين نمودند. بعضي از آنان رفتند و برخي ديگر زنده ماندند. آن در خاک رفتگان يا (آن انسان هاي رشد يافته) نه از زندگان بشارتي درمي يابند و نه درباره مردگان تسليتي داده مي شوند. آنان مردماني بودند که از گريه از خوف خدا اثري در چشمانشان بود و از زيادي روزه لاغري در شکم هايشان، و از اشتغال دايمي به دعا داراي لباني خشک بودند و از شب بيداري ها صورتي با رنگ زرد داشتند و بر چهره هاي آنان غباري چون خشوع کنندگان بود. آنان بودند برادران من که رخت از اين کهنه رباط بربستند و رفتند. پس شايسته است که تشنه ديدار آنان باشيم. و از حسرت دمسازي آنان و تاسف بر جدايي آنان دستها با دندان بگزيم. قطعي است که شيطان راه هاي خود را براي شما هموار مي سازد و مي خواهد عقايد دنيي پذيرفته شده شما را يکي پس از ديگري باز کند، و پراکندگي را براي شما جانشين جمعيت و الفت بسازد. و از پراکندگي آشوب و فتنه حاصل بدارد. پس اي مردم از وسوسه ها و تبهکاري هاي شيطان رويگردان شويد، و بپذيريد نصيحت را از کساني که نصيحت را به شما تقديم مي دارند و آن پندها را براي خود با تعقل و انديشه دريابيد.