متن عربی

150-  و من خطبة له ( عليه السلام ) يومي فيها إلى الملاحم و يصف فئة من أهل الضلال:
وَ أَخَذُوا يَمِيناً وَ شِمَالًا ظَعْناً فِي مَسَالِک الْغَيِّ وَ تَرْکاً لِمَذَاهِبِ الرُّشْدِ فَلَا تَسْتَعْجِلُوا مَا هُوَ کائِنٌ مُرْصَدٌ وَ لَا تَسْتَبْطِئُوا مَا يَجِي‏ءُ بِهِ الْغَدُ فَکمْ مِنْ مُسْتَعْجِلٍ بِمَا إِنْ أَدْرَکهُ وَدَّ أَنَّهُ لَمْ يُدْرِکهُ وَ مَا أَقْرَبَ الْيَوْمَ مِنْ تَبَاشِيرِ غَدٍ يَا قَوْمِ هَذَا إِبَّانُ وُرُودِ کلِّ مَوْعُودٍ وَ دُنُوٍّ مِنْ طَلْعَةِ مَا لَا تَعْرِفُونَ أَلَا وَ إِنَّ مَنْ أَدْرَکهَا مِنَّا يَسْرِي فِيهَا بِسِرَاجٍ مُنِيرٍ وَ يَحْذُو فِيهَا عَلَى مِثَالِ الصَّالِحِينَ لِيَحُلَّ فِيهَا رِبْقاً وَ يُعْتِقَ فِيهَا رِقّاً وَ يَصْدَعَ شَعْباً وَ يَشْعَبَ صَدْعاً فِي سُتْرَةٍ عَنِ النَّاسِ لَا يُبْصِرُ الْقَائِفُ أَثَرَهُ وَ لَوْ تَابَعَ نَظَرَهُ ثُمَّ لَيُشْحَذَنَّ فِيهَا قَوْمٌ شَحْذَ الْقَيْنِ النَّصْلَ تُجْلَى بِالتَّنْزِيلِ أَبْصَارُهُمْ وَ يُرْمَى بِالتَّفْسِيرِ فِي مَسَامِعِهِمْ وَ يُغْبَقُونَ کأْسَ الْحِکمَةِ بَعْدَ الصَّبُوحِ.
في الضلال.

منها:

وَ طَالَ الْأَمَدُ بِهِمْ لِيَسْتَکمِلُوا الْخِزْيَ وَ يَسْتَوْجِبُوا الْغِيَرَ حَتَّى إِذَا اخْلَوْلَقَ الْأَجَلُ وَ اسْتَرَاحَ قَوْمٌ إِلَى الْفِتَنِ وَ أَشَالُوا عَنْ لَقَاحِ حَرْبِهِمْ لَمْ يَمُنُّوا عَلَى اللَّهِ بِالصَّبْرِ وَ لَمْ يَسْتَعْظِمُوا بَذْلَ أَنْفُسِهِمْ فِي الْحَقِّ حَتَّى إِذَا وَافَقَ وَارِدُ الْقَضَاءِ انْقِطَاعَ مُدَّةِ الْبَلَاءِ حَمَلُوا بَصَائِرَهُمْ عَلَى أَسْيَافِهِمْ وَ دَانُوا لِرَبِّهِمْ بِأَمْرِ وَاعِظِهِمْ حَتَّى إِذَا قَبَضَ اللَّهُ رَسُولَهُ ( صلى الله عليه وآله ) رَجَعَ قَوْمٌ عَلَى الْأَعْقَابِ وَ غَالَتْهُمُ السُّبُلُ وَ اتَّکلُوا عَلَى الْوَلَائِجِ وَ وَصَلُوا غَيْرَ الرَّحِمِ وَ هَجَرُوا السَّبَبَ الَّذِي أُمِرُوا بِمَوَدَّتِهِ وَ نَقَلُوا الْبِنَاءَ عَنْ رَصِّ أَسَاسِهِ فَبَنَوْهُ فِي غَيْرِ مَوْضِعِهِ مَعَادِنُ کلِّ خَطِيئَةٍ وَ أَبْوَابُ کلِّ ضَارِبٍ فِي غَمْرَةٍ قَدْ مَارُوا فِي الْحَيْرَةِ وَ ذَهَلُوا فِي السَّکرَةِ عَلَى سُنَّةٍ مِنْ آلِ فِرْعَوْنَ مِنْ مُنْقَطِعٍ إِلَى الدُّنْيَا رَاکنٍ أَوْ مُفَارِقٍ لِلدِّينِ مُبَايِنٍ.

متن فارسی

خطبه اي است از آن حضرت (علیه السلام): آن حضرت در اين خطبه اشاره به فتنه ها فرموده و مردم گمراه را توصيف مي نمايد.

آن گمراهان براي حرکت در مسيرهاي گمراهي و رها کردن طرق رشد و کمال به راست و چپ زدند. شتاب نکنيد درباره رسيدن به چيزي که آماده و درصدد وصول به شما است. و دير تلقي نکنيد آنچه را که فردا از راه مي رسد. پس چه بسا شتابزده براي به دست آوردن چيزي مي شتابد که اگر آن را دريابد، آرزو خواهد کرد که اي کاش آن را درنمي يافت و چه نزديک است امروز به بامداد فردا. اي قوم من، اينک آغاز زمان ورود هر آنچه که وعده شده، است و نزديک شدن ظهور چيزي که آن را نمي شناسيد. آگاه باشيد، کسي که از ما است، در موقع بروز آن فتنه ها، با چراغي روشن حرکت خواهد کرد، و پيروي از آرمان هاي صلحاء خواهد نمود. تا در آن فتنه گره اي را باز کند و برده اي را آزاد نمايد و جمع گمراهان (يا انحرافات) را متفرق سازد و صلحاء و رادمردان (يا سنتهاي شايسته) را که از يکديگر جدا شده اند، جمع نمايد. پنهان از مردم تلاش نمايد و قيافه شناس در قيافه آن بزرگ، اثر و نمود تلاش را نبيند، اگر چه دقت نظر داشته باشد. سپس در آن فتنه ها، گروهي (در هوش و فهم و اراده)
چنان تيز شوند که آهنگر شمشير را تيز نمايد. چشمان آنان با نور قرآن روشن شود، و طنين انداز شود تفسير قرآن در گوشهايشان، و از کاسه حکمت در شامگاه بنوشند، پس از آن که در صبحگاه آن را سرکشيده اند.
گمراهي و گمراهان

از جمله اين خطبه است:

زمان آن فتنه جويان و فتنه گران طولاني مي گردد، تا آنگاه که رسوايي آن به کمال رسد، و مستوجب تغييرات گردند تا آنگاه که مدت پايان يابد. و جمعي از مردم به فتنه گروند و در آن بيارامند، و دست از باردار ساختن جنگ با فتنه گران بردارند. اينان کساني بودند که با صبر و شکيبايي که در راه حق داشتند، منتي بر خدا نگذاشتند. و اين را که جان هاي خود را در مسير حق بذل کرده بودند، بزرگ نشمرده بودند، تا آنگاه که عامل قضاي خداوندي، با پايان يافتن مدت آزمايش موافقت نمود. بصيرتهاي خود را بر شمشيرهايشان حمل کردند، و با اطاعت از امر راهنمايشان به پروردگار نزديک شدند. تا آنگاه که خداوند، رسول خدا را از اين دنيا برگرفت، جمعي به عقب برگشتند، و گمراهي، آنان را منحرف ساخت و به کساني که خود انتخاب کردند، تکيه نمودند، و با بيگانگان انس و الفت گرفتند. و دوري گزيدند از آنچه که مامور به محبت به آن بودند، و بناء را از اساس محکم آن برکندند و در غير محل حقيقي اش برنهادند. آنان معادن هر خطايي بودند و پناهگاه هاي همه کساني که فتنه جو و آشوبگرند. آنان همانند فرعونيان در وادي حيرت سرگردان بودند و در غفلت مستي فرو رفته در غفلت. برخي از آنان از آخرت بريده به دنيا گرويده و به آن تکيه کرده، و برخي ديگر از دين جدا گشته و حالت خصومت با دين خود گرفته.