متن عربی

122- وَ تَبِعَ جِنَازَةً فَسَمِعَ رَجُلًا يَضْحَكُ فَقَالَ :كَأَنَّ الْمَوْتَ فِيهَا عَلَى غَيْرِنَا كُتِبَ وَ كَأَنَّ الْحَقَّ فِيهَا عَلَى غَيْرِنَا وَجَبَ وَ كَأَنَّ الَّذِي نَرَى مِنَ الْأَمْوَاتِ سَفْرٌ عَمَّا قَلِيلٍ إِلَيْنَا رَاجِعُونَ نُبَوِّئُهُمْ أَجْدَاثَهُمْ وَ نَأْكُلُ تُرَاثَهُمْ كَأَنَّا مُخَلَّدُونَ بَعْدَهُمْ ثُمَّ قَدْ نَسِينَا كُلَّ وَاعِظٍ وَ وَاعِظَةٍ وَ رُمِينَا بِكُلِّ فَادِحٍ وَ جَائِحَةٍ.

متن فارسی

در تشييع جنازه اي شركت فرموده بود، شنيد كه مردي مي خندد، پس فرمود: گويا مرگ براي ديگران (نه براي ما) مقرر شده است و گويا حق در آن (نه براي ما) بلكه براي جز ما ثابت شده است و گويا اين مردگان كه رو به خاك برده مي شوند، مسافراني هستند كه به زودي به سوي ما برمي گردند. بدن هاي آنان را زير خاك مي پوشانيم و آنچه را كه ارث گذاشته اند، مي خوريم، گويي ما بعد از رفتن آنان جاويدان خواهيم ماند. سپس هرگونه پند دهنده را فراموش مي كنيم و نشانه هر بلا و مصيبتي مي شويم.