متن عربی

112-  و من خطبة له ( عليه السلام ) ذکر فيها ملک الموت و توفية النفس و عجز الخلق عن وصف اللّه:
هَلْ تُحِسُّ بِهِ إِذَا دَخَلَ مَنْزِلًا أَمْ هَلْ تَرَاهُ إِذَا تَوَفَّى أَحَداً بَلْ کيْفَ يَتَوَفَّى الْجَنِينَ فِي بَطْنِ أُمِّهِ أَ يَلِجُ عَلَيْهِ مِنْ بَعْضِ جَوَارِحِهَا أَمْ الرُّوحُ أَجَابَتْهُ بِإِذْنِ رَبِّهَا أَمْ هُوَ سَاکنٌ مَعَهُ فِي أَحْشَائِهَا کيْفَ يَصِفُ إِلَهَهُ مَنْ يَعْجَزُ عَنْ صِفَةِ مَخْلُوقٍ مِثْلِهِ.

متن فارسی

خطبه اي است از آن حضرت (علیه السلام): حضرت در اين خطبه ملک الموت و گرفتن او جان آدمي را، و ناتواني مخلوقات را از توصيف خداوندي بيان مي فرمايد.

آيا احساس مي کني که ملک الموت (عزراييل (علیه السلام)) را که به منزلي داخل مي شود؟ آيا او را مي بيني که روح کسي را مي گيرد؟ بلکه آيا درک مي کني که فرشته مرگ چگونه روح جنين را در شکم مادرش مي گيرد؟ آيا فرشته مرگ است که از بعضي از اعضاي مادر داخل به بطن او مي گردد، يا اين روح است که با اذن پروردگارش آن ملک را اجابت مي کند؟ يا آن ملک با آن جنين در اعضاي درون مادرش ساکن است؟ چگونه توصيف مي کند خدايش را کسي که از توصيف مخلوقي مانند خودش ناتوان است!