متن عربی

333- وَ قَالَ ( عليه السلام ) فِي صِفَةِ الْمُؤْمِنِ  :الْمُؤْمِنُ بِشْرُهُ فِي وَجْهِهِ وَ حُزْنُهُ فِي قَلْبِهِ أَوْسَعُ شَيْ ءٍ صَدْراً وَ أَذَلُّ شَيْ ءٍ نَفْساً يَكْرَهُ الرِّفْعَةَ وَ يَشْنَأُ السُّمْعَةَ طَوِيلٌ غَمُّهُ بَعِيدٌ هَمُّهُ كَثِيرٌ صَمْتُهُ مَشْغُولٌ وَقْتُهُ شَكُورٌ صَبُورٌ مَغْمُورٌ بِفِكْرَتِهِ ضَنِينٌ بِخَلَّتِهِ سَهْلُ الْخَلِيقَةِ لَيِّنُ الْعَرِيكَةِ نَفْسُهُ أَصْلَبُ مِنَ الصَّلْدِ وَ هُوَ أَذَلُّ مِنَ الْعَبْدِ.

متن فارسی

و در توصيف مومن فرمود: سرور و شادماني مومن در چهره او است و اندوهش در قلبش. مومن سينه فراخ ترين انسان ها و خوارترين آنان از حيث نفس (خود طبيعي) است. از برتري جويي كراهت دارد و شنيدن اميتاز خود را از ديگران دشمن مي دارد. غمش دراز و همتش بالاست. خاموشي او زياد است و وقتش مشغول. شكرگزار است و شكيبا و فرو رفته در تفكر. در اظهار احتياج خويشتن دار و داراي اخلاقي آرام و ذاتي نرم است. نفس او از سنگ خارا سخت تر و در عين حال از يك بنده پست تر است .