رترين بى نيازى و دارايى، نوميدى است از آنچه در دست مردم است.
مرکز جهانی اطلاع رسانی آل البیت

خانه  >   ترجمه ( محمدتقی جعفری)  >  تفسير توبه و استغفار ( حکمت شماره 417 )

خطبـه ها
نامـــه ها
حکمت ها
غرائب الکلم
برای دسترسی سریع به نامه مورد نظر، شماره نامه را وارد کنید
برای دسترسی سریع به حکمت مورد نظر، شماره حکمت را وارد کنید

متن عربی

417- وَ قَالَ ( عليه السلام ) : لِقَائِلٍ قَالَ بِحَضْرَتِهِ أَسْتَغْفِرُ اللَّهَ ، ثَكِلَتْكَ أُمُّكَ ، أَ تَدْرِي مَا الِاسْتِغْفَارُ ، الِاسْتِغْفَارُ دَرَجَةُ الْعِلِّيِّينَ ، وَ هُوَ اسْمٌ وَاقِعٌ عَلَى سِتَّةِ مَعَانٍ ، أَوَّلُهَا النَّدَمُ عَلَى مَا مَضَى ، وَ الثَّانِي الْعَزْمُ عَلَى تَرْكِ الْعَوْدِ إِلَيْهِ أَبَداً ، وَ الثَّالِثُ أَنْ تُؤَدِّيَ إِلَى الْمَخْلُوقِينَ حُقُوقَهُمْ حَتَّى تَلْقَى اللَّهَ أَمْلَسَ لَيْسَ عَلَيْكَ تَبِعَةٌ ، وَ الرَّابِعُ أَنْ تَعْمِدَ إِلَى كُلِّ فَرِيضَةٍ عَلَيْكَ ضَيَّعْتَهَا فَتُؤَدِّيَ حَقَّهَا ، وَ الْخَامِسُ أَنْ تَعْمِدَ إِلَى اللَّحْمِ الَّذِي نَبَتَ عَلَى السُّحْتِ فَتُذِيبَهُ بِالْأَحْزَانِ حَتَّى تُلْصِقَ الْجِلْدَ بِالْعَظْمِ وَ يَنْشَأَ بَيْنَهُمَا لَحْمٌ جَدِيدٌ ، وَ السَّادِسُ أَنْ تُذِيقَ الْجِسْمَ أَلَمَ الطَّاعَةِ كَمَا أَذَقْتَهُ حَلَاوَةَ الْمَعْصِيَةِ ، فَعِنْدَ ذَلِكَ تَقُولُ أَسْتَغْفِرُ اللَّهَ.


متن فارسی

و به گوينده اي كه در حضور آن حضرت گفت: (طلب بخشش مي كنم از خداوند) فرمود: مادر به عزايت بنشيند. آيا مي داني استغفار (طلب بخشش) چيست؟ استغفار درجه انسان هاي نايل به عالم عليين است و اين كلمه اسمي است كه شش معني دارد: اول پشيماني از آنچه گذشته. دوم تصميم بر برنگشتن به طرف آن براي هميشه. سوم حقوق مخلوقات را به خود آنان برگرداني. تا در كمال پاكي خدا را ديدار كني و بار هيچ گناهي را بر دوش خود نكشي و چهارم درباره هر تكليفي كه براي تو لازم الاجرا بوده دقت نمايي و آنچه را كه ضايع كرده اي حق آن را ادا كني و پنجم گوشتي را كه از حرام در بدنت روييده است، با اندوه پشيماني ذوب كني تا پوست بر استخوان بچسبد و گوشت تازه اي مابين آنها برويد و ششم آن كه سختي اطاعت را بر جسمت بچشاني همانگونه كه شيريني گناه را بر آن چشانده اي. در اين موقع است كه مي تواني بگويي: (استغفرالله) .

قبلی بعدی