دعوت كنندة بى عمل، چون تير انداز بدون كمان است.
مرکز جهانی اطلاع رسانی آل البیت

خانه  >   ترجمه ( محمدتقی جعفری)  >  تفسير توبه و استغفار ( حکمت شماره 417 )

خطبـه ها
نامـــه ها
حکمت ها
غرائب الکلم
برای دسترسی سریع به حکمت مورد نظر، شماره حکمت را وارد کنید

متن عربی

417- وَ قَالَ ( عليه السلام ) : لِقَائِلٍ قَالَ بِحَضْرَتِهِ أَسْتَغْفِرُ اللَّهَ ، ثَكِلَتْكَ أُمُّكَ ، أَ تَدْرِي مَا الِاسْتِغْفَارُ ، الِاسْتِغْفَارُ دَرَجَةُ الْعِلِّيِّينَ ، وَ هُوَ اسْمٌ وَاقِعٌ عَلَى سِتَّةِ مَعَانٍ ، أَوَّلُهَا النَّدَمُ عَلَى مَا مَضَى ، وَ الثَّانِي الْعَزْمُ عَلَى تَرْكِ الْعَوْدِ إِلَيْهِ أَبَداً ، وَ الثَّالِثُ أَنْ تُؤَدِّيَ إِلَى الْمَخْلُوقِينَ حُقُوقَهُمْ حَتَّى تَلْقَى اللَّهَ أَمْلَسَ لَيْسَ عَلَيْكَ تَبِعَةٌ ، وَ الرَّابِعُ أَنْ تَعْمِدَ إِلَى كُلِّ فَرِيضَةٍ عَلَيْكَ ضَيَّعْتَهَا فَتُؤَدِّيَ حَقَّهَا ، وَ الْخَامِسُ أَنْ تَعْمِدَ إِلَى اللَّحْمِ الَّذِي نَبَتَ عَلَى السُّحْتِ فَتُذِيبَهُ بِالْأَحْزَانِ حَتَّى تُلْصِقَ الْجِلْدَ بِالْعَظْمِ وَ يَنْشَأَ بَيْنَهُمَا لَحْمٌ جَدِيدٌ ، وَ السَّادِسُ أَنْ تُذِيقَ الْجِسْمَ أَلَمَ الطَّاعَةِ كَمَا أَذَقْتَهُ حَلَاوَةَ الْمَعْصِيَةِ ، فَعِنْدَ ذَلِكَ تَقُولُ أَسْتَغْفِرُ اللَّهَ.


متن فارسی

و به گوينده اي كه در حضور آن حضرت گفت: (طلب بخشش مي كنم از خداوند) فرمود: مادر به عزايت بنشيند. آيا مي داني استغفار (طلب بخشش) چيست؟ استغفار درجه انسان هاي نايل به عالم عليين است و اين كلمه اسمي است كه شش معني دارد: اول پشيماني از آنچه گذشته. دوم تصميم بر برنگشتن به طرف آن براي هميشه. سوم حقوق مخلوقات را به خود آنان برگرداني. تا در كمال پاكي خدا را ديدار كني و بار هيچ گناهي را بر دوش خود نكشي و چهارم درباره هر تكليفي كه براي تو لازم الاجرا بوده دقت نمايي و آنچه را كه ضايع كرده اي حق آن را ادا كني و پنجم گوشتي را كه از حرام در بدنت روييده است، با اندوه پشيماني ذوب كني تا پوست بر استخوان بچسبد و گوشت تازه اي مابين آنها برويد و ششم آن كه سختي اطاعت را بر جسمت بچشاني همانگونه كه شيريني گناه را بر آن چشانده اي. در اين موقع است كه مي تواني بگويي: (استغفرالله) .

قبلی بعدی