متن عربی

37-  و من کتاب له ( عليه السلام ) إلى معاوية :
فَسُبْحَانَ اللَّهِ مَا أَشَدَّ لُزُومَک لِلْأَهْوَاءَ الْمُبْتَدَعَةِ وَ الْحَيرَةِ الْمُتَّبَعَةِ مَعَ تَضْييعِ الْحَقَائِقِ وَ اطِّرَاحِ الْوَثَائِقِ الَّتِي هِي لِلَّهِ طِلْبَةٌ وَ عَلَى عِبَادِهِ حُجَّةٌ فَأَمَّا إِکثَارُک الْحِجَاجَ عَلَى عُثْمَانَ وَ قَتَلَتِهِ فَإِنَّک إِنَّمَا نَصَرْتَ عُثْمَانَ حَيثُ کانَ النَّصْرُ لَک وَ خَذَلْتَهُ حَيثُ کانَ النَّصْرُ لَهُ وَ السَّلَامُ.

متن فارسی

نامه اي است از آن حضرت (عليه السلام) به معاويه:

خدا پاک و بري از نواقص است. چه قدر به هواهاي مستند به بدعت و شک و ترديدهاي ناشي از پيروي شيطان و هوس هاي حيواني ملزم شده اي. اين الزام نابکارانه تو همراه با ضايع کردن حقايق و زير پا گذاشتن پيمان هايي است که خداوند عمل به آنها را از تو خواسته است و مردم درباره آنها عليه تو حجت دارند. و اما پرگويي تو پيرامون عثمان و قاتلان او، جز اين نيست که تو مردي هستي که در آن هنگام که پيروزي را از آن خود مي ديدي، او را ياري کردي و در آن موقع که پيروزي براي او لازم بود او را تنها و شکست خورده رها کردي. والسلام.