متن عربی

122. و تَبِع جَنازةً فسمِع رَجلاً یضحَکُ، فقال:

1. کَأَنَّ الْمَوْتَ فِیهَا عَلَى غَیْرِنَا کُتِبَ،
2.  وَ کَأَنَّ الْحَقَّ فِیهَا عَلَى غَیْرِنَا وَجَبَ،
3. وَ کَأَنَّ الَّذِی نَرَى مِنَ الْاَمْوَاتِ سَفْرٌ عَمَّا قَلِیلٍ إِلَیْنَا رَاجِعُونَ!
4. نُبَوِّئُهُمْ أَجْدَاثَهُمْ،
5. وَ نَأْکُلُ تُرَاثَهُمْ، کَأَنَّا مُخَلَّدُونَ بَعْدَهُمْ،
6. ثُمَّ قَدْ نَسِینَا کُلَّ وَاعِظٍ وَ وَاعِظَةٍ، وَ رُمِینَا بِکُلِّ جَائِحَةٍ!!

متن فارسی

امام (علیه السلام) در تشییع جنازه اى حضور داشت، صداى خنده بلند کسى را شنید، فرمود :

1. گویى مرگ در دنیا بر غیر ما نوشته شده
2. و گویى حق در آن بر غیر ما واجب گشته
3. و گویى این مردگانى که مى بینیم مسافرانى هستند که به زودى به سوى ما بازمى گردند.
4.  ما آن ها را در قبرشان جاى مى دهیم
5. و میراثشان را مى خوریم (و چنان غافل و بى خبریم که) گویى بعد از آن ها جاودانه مى مانیم
6. به علاوه ما هر واعظ واندرز دهنده اى را فراموش کرده ایم در حالى که هدف حوادث و آفات نابودکننده قرار داریم (بنابراین چه جاى غفلت و فراموشى و خنده و بى خبرى است؟!).