متن عربی

37-  وَ قَالَ ( عليه السلام ) : وَ قَدْ لَقِيَهُ عِنْدَ مَسِيرِهِ إِلَى الشَّامِ دَهَاقِينُ الْأَنْبَارِ فَتَرَجَّلُوا لَهُ وَ اشْتَدُّوا بَيْنَ يَدَيْهِ فَقَالَ :
مَا هَذَا الَّذِي صَنَعْتُمُوهُ فَقَالُوا خُلُقٌ مِنَّا نُعَظِّمُ بِهِ أُمَرَاءَنَا فَقَالَ وَ اللَّهِ مَا يَنْتَفِعُ بِهَذَا أُمَرَاؤُكُمْ وَ إِنَّكُمْ لَتَشُقُّونَ عَلَى أَنْفُسِكُمْ فِي دُنْيَاكُمْ وَ تَشْقَوْنَ بِهِ فِي آخِرَتِكُمْ وَ مَا أَخْسَرَ الْمَشَقَّةَ وَرَاءَهَا الْعِقَابُ وَ أَرْبَحَ الدَّعَةَ مَعَهَا الْأَمَانُ مِنَ النَّارِ.

متن فارسی

اين سخن را در مسير حركت به سوي شام، هنگامي كه روستاييان انبار با ديدن آن حضرت از اسبها پياده شدند و پيشاپيش آن بزرگوار با هيجان و در حالي كه به يكديگر فشار مي آوردند، مي رفتند، فرمود: اين چه كاريست كه كرديد؟ پاسخ دادند: اين اخلاقي است كه به وسيله آن فرمانروايان خود را تعظيم مي نماييم. آن بزرگوار فرمود: شما با اين كار خودتان را در دنيا به مشقت مي اندازيد و در آخرت نيز خود را به شقاوت گرفتار مي سازيد و چه زيانبار است مشقتي كه عذاب به دنبال داشته باشد! و چه سودآور است آن آسايش كه با برخورداري از آن، امان از آتش نيز در پي باشد!