در باره ترجمه
«ترجمه نهج البلاغة»، اثر كاظم عابدينى مطلق، ترجمه سليس و روان«نهج البلاغة» به زبان فارسى مى باشد.
شيفتگى و علاقه شخصى مترجم به كتاب پرمحتوا و انسان ساز«نهج البلاغة»، انگيزه اصلى وى براى ترجمه بوده است.
مترجم، در كار ترجمه، به شرح هاى مختلفى كه از«نهج البلاغة» وجود داشته، رجوع نموده و سعى كرده است هم از نظر لفظ و هم از نظر معنا، ترجمه خويش را به كلام امام(علیه السلام) نزديك گرداند و حتى الامكان از آوردن لغات پيچيده و عبارات نامأنوس و دشوار، اجتناب نموده و هم آهنگى خاصى را بر عبارات، حاكم سازد؛ تا علاوه بر هدايت خواننده در فهم مطلب، او را به دركى زيباشناسانه از بعد ادبى نسبت به اين كتاب گران سنگ، برساند.
در انتهاى كتاب، پى نوشت هايى براى وضوح مطالب درج گرديده و فهرست مطالب، فهرست موضوعى و فهرست هاى ديگر نيز جهت راهنمايى خواننده در استفاده بهينه از اين ترجمه آمده است.
خصوصيت قابل توجه اين ترجمه كه آن را از ديگر ترجمه ها متمايز مى سازد، خلاصه كردن خطبه ها و نامه هاست كه با عنوان«خلاصه آموزه ها»، در انتهاى كتاب جاى داده شده است.
مترجم، در اين كه كدام نسخه عربى«نهج البلاغة» را اساس ترجمه خويش قرار دهد، وسواس چندانى از خود نشان نداده است، اما بنا به دلايلى، نسخه عالم مصرى، شيخ محمد عبده را براى اين كار ترجيح داده است و البته از شرحى كه وى براى«نهج البلاغة» نگاشته نيز بهره برده است، اما ترتيب خطبه ها، نامه ها و حكمت هاى قصار امام(علیه السلام)، بر اساس نسخه صبحى صالح، تنظيم گرديده است.
منبع:مقدمه و متن كتاب.
