متن عربی

66-  و من کتاب له ( عليه السلام ) إلى عبد الله بن العباس و قد تقدم ذکره بخلاف هذه الرواية :
أَمَّا بَعْدُ فَإِنَّ الْمَرْءَ لَيفْرَحُ بِالشَّي‏ءِ الَّذِي لَمْ يکنْ لِيفُوتَهُ وَ يحْزَنُ عَلَى الشَّي‏ءِ الَّذِي لَمْ يکنْ لِيصِيبَهُ فَلَا يکنْ أَفْضَلَ مَا نِلْتَ فِي نَفْسِک مِنْ دُنْياک بُلُوغُ لَذَّةٍ أَوْ شِفَاءُ غَيظٍ وَ لَکنْ إِطْفَاءُ بَاطِلٍ أَوْ إِحْياءُ حَقٍّ وَ لْيکنْ سُرُورُک بِمَا قَدَّمْتَ وَ أَسَفُک عَلَى مَا خَلَّفْتَ وَ هَمُّک فِيمَا بَعْدَ الْمَوْتِ .

متن فارسی

نامه اي است از آن حضرت (عليه السلام) به (عبدالله بن عباس)، اين نامه با اختلافي از نامه اي که در گذشته آمده است، در اين جا مطرح شده است.
 اما بعد از حمد و ثناي خداوند، قطعي است که انسان به چيزي شادمان مي گردد که از وي فوت نمي شد و به خاطر چيزي اندوهگين مي شود که هرگز به دستش نمي رسيد. پس رسيدن به يک لذت يا دل خنک شدن از يک غضب، برترين چيزي از دنيايت نباشد که به آن نايل گردي. بلکه برترين چيزي که از اين دنيا به آن نايل مي گردي، خاموش کردن باطلي يا زنده کردن حقي باشد. پس شادي تو در آن اندوخته هاي نيکو باشد که براي ابديت از پيش فرستاده اي و تاسف و حسرتت درباره چيزي باشد که پس از خود به جاي مي گذاري و تمامي اهتمام تو درباره پس از مرگ باشد.