اگر بندة خدا اجل و پايان كارش را مى ديد، با آرزو و فريب آن دشمنى مى ورزيد.
مرکز جهانی اطلاع رسانی آل البیت

خانه  >  فضایل نبی اکرم ( خطبه شماره 96 )

خطبـه ها
نامـــه ها
حکمت ها
غرائب الکلم
برای دسترسی سریع به خطبه مورد نظر، شماره خطبه را وارد کنید
برای دسترسی سریع به نامه مورد نظر، شماره نامه را وارد کنید
برای دسترسی سریع به حکمت مورد نظر، شماره حکمت را وارد کنید

متن عربی

96.وَ مِنْ خُطبَةٍ لَهُ عَلیهِ السَّلامُ فی اللّه و فی الرسول الْاَکْرَم

اللّه تعالى

  1. اَلْحَمْدُ لِلّهِ الْاَوَّلِ فَلا شَیْءَ قَبْلَهُ،
  2. وَ الآخِرِ فَلا شَیْءَ بَعْدَهُ،
  3. وَ الظَّاهِرِ فَلا شَیْءَ فَوْقَهُ،
  4. وَ الْبَاطِنِ فَلا شَیْءَ دُونَهُ.
    و منها فی ذکر الرسول (صلی الله علیه و آله)
  5. مُسْتَقَرُّهُ خَیْرُ مُسْتَقَرٍّ،
  6. وَ مَنْبِتُهُ أَشْرَفُ مَنْبِتٍ،
  7. فِی مَعَادِنِ الْکَرَامَةِ،
  8. وَ مَمَاهِدِ السَّلاَمَةِ؛
  9.  قَدْ صُرِفَتْ نَحْوَهُ أَفْئِدَةُ الْاَبْرَارِ،
  10. وَ ثُنِیَتْ إِلَیْهِ أَزِمَّةُ الْاَبْصَارِ،
  11.  دَفَنَ اللّهُ بِهِ الضَّغَائِنَ،
  12. وَ أَطْفَأَ بِهِ الثَّوَائِرَ،
  13.  أَلَّفَ بِهِ إِخْوَاناً،
  14. وَ فرَّقَ بِهِ أَقْرَاناً،
  15.  أَعَزَّ بِهِ الذِّلَّةَ،
  16. وَ أَذَلَّ بِهِ الْعِزَّةَ،
  17. کَلاَمُهُ بَیَانٌ،
  18. وَ صَمْتُهُ لِسَانٌ.

متن فارسی

 

96.از خطبه هاى آن حضرت است  در مورد خدا و پیامبر (صلی الله علیه و آله)

صفات الهى

  1. ستایش مخصوص خداوندى است که نخستین هستى است، و چیزى قبل از او نبوده؛
  2. و آخرین هستى است، و چیزى بعد از او نیست؛
  3.  او آشکار است، آن گونه که آشکارتر از او چیزى نیست؛
  4. و باطن و مخفى است، که چیزى از او مخفى تر نتوان یافت.
    فضائل پیامبر (صلی الله علیه و آله)
  5. جایگاه او بهترین جایگاه
  6. و محلّ رویش او شریف ترین محل ها بود.
  7.  در کان بزرگوارى و شرف،
  8. و گاهواره سلامت پرورش یافت.
  9. دل هاى نیکوکاران، شیفته او گشت
  10. و چشم ها (ى حق جویان) به سوى او متوجّه شد.
  11. خداوند به برکت وجود او، کینه ها را مدفون ساخت
  12. و آتش دشمنى ها را فرو نشاند؛
  13.  افراد دورافتاده را به وسیله او به هم نزدیک و برادر ساخت
  14. و نزدیکانى را (که در ایمان و هدف هماهنگ نبودند) از هم دور کرد.
  15. ذلیلان (پاک دل و محروم) را به وسیله او عزّت بخشید
  16. و عزیزان (خودخواه) را ذلیل ساخت.
  17.  سخنش بیان بود
  18. و سکوتش زبان.
قبلی بعدی