متن عربی

180.و من خطبة له (علیه السلام):في ذم العاصين من أصحابه‏

1. أَحْمَدُ اللَّهَ عَلَى مَا قَضَى مِنْ أَمْرٍ وَ قَدَّرَ مِنْ فِعْلٍ وَ عَلَى ابْتِلَائِي بِكُمْ أَيَّتُهَا الْفِرْقَةُ الَّتِي إِذَا أَمَرْتُ لَمْ تُطِعْ وَ إِذَا دَعَوْتُ لَمْ تُجِبْ إِنْ [أُهْمِلْتُمْ‏] أُمْهِلْتُمْ خُضْتُمْ وَ إِنْ حُورِبْتُمْ خُرْتُمْ وَ إِنِ اجْتَمَعَ النَّاسُ عَلَى إِمَامٍ طَعَنْتُمْ وَ إِنْ أُجِئْتُمْ إِلَى مُشَاقَّةٍ نَكَصْتُمْ.
2. لَا أَبَا لِغَيْرِكُمْ مَا تَنْتَظِرُونَ بِنَصْرِكُمْ وَ الْجِهَادِ عَلَى حَقِّكُمْ الْمَوْتَ أَوِ الذُّلَّ لَكُمْ .
3. فَوَاللَّهِ لَئِنْ جَاءَ يَومِي وَ لَيَأْتِيَنِّي لَيُفَرِّقَنَّ بَيْنِي وَ بَيْنِكُمْ وَ أَنَا لِصُحْبَتِكُمْ قَالٍ وَ بِكُمْ غَيْرُ كَثِيرٍ.
4. لِلَّهِ أَنْتُمْ أَمَا دِينٌ يَجْمَعُكُمْ وَ لَا حَمِيَّةٌ تَشْحَذُكُمْ أَوَ لَيْسَ عَجَباً أَنَّ مُعَاوِيَةَ يَدْعُو الْجُفَاةَ الطَّغَامَ فَيَتَّبِعُونَهُ عَلَى غَيْرِ مَعُونَةٍ وَ لَا عَطَاءٍ وَ أَنَا أَدْعُوكُمْ وَ أَنْتُمْ تَرِيكَةُ الْإِسْلَامِ وَ بَقِيَّةُ النَّاسِ إِلَى الْمَعُونَةِ أَوْ طَائِفَةٍ مِنَ الْعَطَاءِ  [فَتَتَفَرَّقُونَ‏] فَتَفَرَّقُونَ عَنِّي وَ تَخْتَلِفُونَ عَلَيَّ
5. إِنَّهُ لَا يَخْرُجُ إِلَيْكُمْ مِنْ أَمْرِي [رِضًا] رِضًى فَتَرْضَوْنَهُ وَ لَا سُخْطٌ فَتَجْتَمِعُونَ عَلَيْهِ وَ إِنَّ أَحَبَّ مَا أَنَا لَاقٍ إِلَيَّ الْمَوْتُ.
6. قَدْ دَارَسْتُكُمُ الْكِتَابَ وَ فَاتَحْتُكُمُ الْحِجَاجَ وَ عَرَّفْتُكُمْ مَا أَنْكَرْتُمْ وَ سَوَّغْتُكُمْ مَا مَجَجْتُمْ لَوْ كَانَ الْأَعْمَى يَلْحَظُ أَوِ النَّائِمُ يَسْتَيْقِظُ  .
7. وَ أَقْرِبْ بِقَوْمٍ مِنَ الْجَهْلِ بِاللَّهِ قَائِدُهُمْ مُعَاوِيَةُ وَ مُؤَدِّبُهُمُ ابْنُ النَّابِغَةِ.

متن فارسی

 از یک خطبه ی  آن حضرت در نکوهش یاران نافرمان خود

1. خدا را بر آنچه خواست او در آن است و بر هر کاری که مقدار فرمود و بر اینکه مرا گرفتار شما کرده سپاس می گزارم. ای گروهی که چون فرمان دهم کردن نمی نهید، و چون  فرابخوانم پاسخ نمی  دهید. اگر مهلتی داده شوید به سرگرمی و بیهوده گویی می پردازید، و چنانچه جنگی رخ دهد سستی میورزید (یا لاف و گزاف می زنید اما تن به جنگ نمی  دهید)، اگر مردمی پیرامون امامی کرد آیند زخم زبان می زنید، و چون از روی ناچاری به جنگ دشمن روید عقب نشینی می کنید.
2.  دشمنتان بی پدر بادا برای یاری (پروردگارتان) و جهاد بر سر حقتان منتظر چه هستید؟ مرگ یا خواری؟
3.  به خدا سوگند اگر روز مرگم فرارسد -که حتماً فرا خواهد رسید - میان من و شما جدایی خواهد افتاد در حالی که از دیدن و همنشینی با شما بیزارم و با وجود شما یاران چندانی ندارم.
4. خدا !خیرتان دهددینی نیست که شما را گرد هم آورد؟! و غیرت و تعضی نیست که شما را بسیج کند؟! آیا شگفت نیست که معاویه گردنکشان فرو مایه را برای پیکار فرامی خواند و آنان بیانکه از او یارانه یا حقوقی بگیرند به دنبالش راه می آفتند، ولی من شما را که بازماندگان اسلام و یادگاران مردم مسلمانید به دادن یارانه و حقوق فرامی خوانم باز از پیرامونم میپاشید و راه مخالفت پیش می گیرید؟!
5.  نشد فرمانی پسندیده به شما صادر کنم که آن را بپسندید، و ناخشنودی ای ابراز کنم که همگی بر آن همرأی شوید[1]. بهترین چیزی را که دوست دارم دیدار کنم مرگ است!
6.  کتاب خدا را به شما آموختم، و راه بحث و احتجاج را به رویتان گشودم، به آنچه نمی  شناختید آشنایتان ساختم، و آنچه را به کا متان خوش نمی  آمد (از علوم و معارف) و مثل آب دهان دور می آفکندید در کامتان ریختم. ای کاش کور بینا می شد و خفته بیدار می گشت!
7. چه نزدیکند به خدانشناسی مردمی که رهبرشان معاویه و آموزگار شان پسر نابغه[2] باشد!