برای کسی که بیجا و درباره ی ناهلان نیکی نماید جز ستایش فرومایگان و ثناخوانی اشرار و گفتار نادانان بهره ای از آن نخواهد بود، آن هم تا هنگامی که به آنان خوبی می کند گویند: وه! چه دست بخشندهای دارد! در حالی که این شخص در پرداخت حقوق الهی بخل ورزیده است!
جاهایی که باید احسان کرد
پس هر که را خداوند ثروتی بخشید باید به خویشان رسیدگی کند، و میهمانی شایسته برگزار نماید، و با آن ثروت اسیر و گرفتار را آزاد سازد، و به تهیدست و بدهکار تنگدست بخشش نماید، و خود را به شکیبایی بر ادای حقوق و تحمل سختیها وادارد بدان امید که به پاداش الهی نایل گردد.
زیرا دستیابی به این خصلتها شریف ترین ارزش های دنیا، و رسیدن به فضایل آخرت است؛ ان شاء الله.
[1] این سخن را هنگامی فرمود که به او گفتند: چرا بیت المال را یکسان تقسیم می کنی و درجات و عناوین افراد در نظر نمی گیری!