متن عربی

233.و من كلام ((له (علیه السلام):بعد أن أقدم أحدهم عل الكلام فحصر، و هو في فضل أهل البيت، و وصف فساد الزمان‏

1. أَلَا وَ إِنَّ اللِّسَانَ بَضْعَةٌ مِنَ الْإِنْسَانِ فَلَا يُسْعِدُهُ الْقَوْلُ إِذَا امْتَنَعَ وَ لَا يُمْهِلُهُ النُّطْقُ إِذَا اتَّسَعَ .
2. وَ إِنَّا لَأُمَرَاءُ الْكَلَامِ وَ فِينَا تَنَشَّبَتْ عُرُوقُهُ وَ عَلَيْنَا تَهَدَّلَتْ غُصُونُهُ‏.

فساد الزمان‏

3.وَ اعْلَمُوا رَحِمَكُمُ اللَّهُ أَنَّكُمْ فِي زَمَانٍ الْقَائِلُ فِيهِ بِالْحَقِّ قَلِيلٌ وَ اللِّسَانُ عَنِ الصِّدْقِ كَلِيلٌ وَ اللَّازِمُ لِلْحَقِّ ذَلِيلٌ .

4.أَهْلُهُ مُعْتَكِفُونَ عَلَى الْعِصْيَانِ مُصْطَلِحُونَ عَلَى الْإِدْهَانِ فَتَاهُمْ عَارِمٌ وَ شَائِبُهُمْ آثِمٌ وَ عَالِمُهُمْ مُنَافِقٌ وَ [فَارِئُهُمْ‏] قَارِنُهُمْ مُمَاذِقٌ لَا يُعَظِّمُ صَغِيرُهُمْ كَبِيرَهُمْ وَ لَا يَعُولُ غَنِيُّهُمْ فَقِيرَهُمْ‏.

متن فارسی

از یک سخن آن حضرت پس از آنکه یکی از یاران او[1]

در محضر آن حضرت به سخنرانی پرداخت ولی از بیان مقصود درماند. و این سخن در فضایل اهل بیت و وصف اوضاع آشفته ی  آن زمان است

1.هان، زبان پاره ای از وجود انسان است، که هرگاه از گردش خودداری کند سخن آدمی را یاری ندهد، و هرگاه به کار افتد سخن آدمی را مهلت ندهد!

2. و ما (خاندان پیامبر) امیران سخنیم؛ نهال آن در ما ریشه دوانده، و شاخه هایش بر سر ما فرود آمده و سایه افکنده است.

اوضاع آشفته زمان

3. خدایتان بیامرزد، بدانید که شما در زمانی به سر می برید که سخنگوی به حق در آن اندک، و زبان از راست گفتن ناتوان، و پیرو حق خوار است.

4. مردم این دوران پابند گناهند، و در نیرنگ و فریب با یکدگر همراهند. جوانشان تند و زشت خو، و پیرشان گنهکار و بی آبرو است. دانشمندشان منافق، و همنشین شان " چاپلوس و متملق[2] است. کهتران مهتران را بزرگ نمی  دارند، و توانگران بینوایان را تأمین نمی  کنند.