متن عربی

229.وَ مِنَ الْکَلَام‏ لَه‏ علیه السلام فِی وَصْفِ بَیْعَتِهِ بِالخِلَافَةِ

قالَ الشَّرِیفُ: وَ قَدْ تَقَدَّمَ مِثْلُهُ بِأَلْفَاظٍ مُخْتَلِفَةٍ.

1. وَ بَسَطْتُمْ یَدِی فَکَفَفْتُهَا،
2. وَ مَدَدْتُمُوهَا فَقَبَضْتُهَا،
3. ثُمَّ تَدَاکَکْتُمْ عَلَیَّ تَدَاکَّ الْاِبِلِ الْهِیمِ عَلَى حِیَاضِهَا یَوْمَ وِرْدِهَا،
4. حَتَّى انْقَطَعَتِ الْنَّعْلُ، وَ سَقَطَ الرِّدَاءُ،
5. وَ وُطِىءَ الضَّعِیفُ،
6. وَ بَلَغَ مِنْ سُرُورِ النَّاسِ بِبَیْعَتِهِمْ إِیَّایَ أَنِ ابْتَهَجَ بِهَا الصَّغِیرُ،
7. وَ هَدجَ إِلَیْهَا الْکَبِیرُ،
8. وَ تَحَامَلَ نَحْوَهَا الْعَلِیلُ، و حَسَرَتْ إِلَیْهَا الْکِعَابُ.

متن فارسی

229.از سخنان آن حضرت درباره بیعت مردم با او در امر خلافت

مرحوم سیّد رضى مى گوید: نظیر این سخن با تعبیرهاى دیگرى قبلا گذشت.

1. بیعت بى سابقه: شما دست مرا (براى بیعت) گشودید و من آن را بستم،
2. شما بودید که دست مرا به سوى خود مى کشیدید و من آن را جمع مى کردم،
3. آنگاه همچون شتران تشنه که در روز وعده آب با شتاب به آبشخور هجوم مى آورند و به یکدیگر پهلو مى زنند به سوى من آمدید،
4. آن گونه که بند کفشم پاره شد و عبا از دوشم افتاد،
5.  و ضعیفان (در این میان) پایمال شدند.
6. آن قدر مردم از بیعتشان با من مسرور و شادمان شده بودند که کودکان به وجد آمده
7. و پیرانِ خانه نشین با پاى لرزان براى دیدن منظره این بیعت و شرکت در آن به راه افتاده بودند.
8. بیماران براى مشاهده آن به زحمت خود را بدان جا مى رساندند و دوشیزگانِ نو رسیده (بر اثر عجله و شتاب، سر از پا نشناخته،) بدون نقاب در آن جمع حاضر شده بودند!