متن عربی

215.وَ مِنْ دُعَاءٍ لَهُ عَلیهِ السَّلامُ کَانَ یَدْعُو بِهِ کَثِیراً

الْحَمْدُ لِلّهِ الَّذِی لَمْ یُصْبِحْ بِی مَیِّتاً وَ لا سَقِیماً،
وَ لا مَضْرُوباً عَلَى عُرُوقِی بِسُوءٍ،
وَ لا مَأْخُوذاً بِأَسْوَإِ عَمَلِی،
وَ لا مَقْطُوعاً دَابِرِی،
وَ لا مُرْتَدًّا عَنْ دِینِی،
وَ لا مُنْکِراً لِرَبِّی،
وَ لا مُسْتَوْحِشاً مِنْ إِیمَانِی،
وَ لا مُلْتَبِساً عَقْلِی،
وَ لا مُعَذَّباً بِعَذَابِ الْاُمَمِ مِنْ قَبْلِی.
أَصْبَحْتُ عَبْداً مَمْلُوکاً ظَالِماً لِنَفْسِی،
لَکَ الْحُجَّةُ عَلَیَّ وَ لا حُجَّةَ لِی.
وَ لا أَسْتَطِیعُ أَنْ آخُذَ إِلَّا مَا أَعْطَیْتَنِی،
وَ لا أَتَّقِی إِلَّا مَا وَقَیْتَنِی.
اللَّهُمَّ إِنِّی أَعُوذُ بِکَ أَنْ أَفْتَقِرَ فی غِنَاکَ،
أَوْ أَضِلَّ فی هُدَاکَ،
أَوْ أُضَامَ فِی سُلْطَانِکَ،
أَوْ أُضْطَهَدَ وَ الْاَمْرُ لَکَ!
اللَّهُمَّ اجْعَلْ نَفْسِی أَوَّلَ کَرِیمَةٍ تَنْتَزِعُهَا مِنْ کَرَائِمِی،
وَ أَوَّلَ وَدِیعَةٍ تَرْتَجِعُهَا مِنْ وَدَائِعِ نِعَمِکَ عِنْدِی.
اللَّهُمَّ إِنَّا نَعُوذُ بِکَ أَنْ نَذْهَبَ عَنْ قَوْلِکَ،
أَوْ أَنْ نُفْتَتَنَ عَنْ دِینِکَ،
أَوْ تَتابَعَ بِنَا أَهْوَاؤُنَا دُونَ الْهُدَى الَّذِی جَاءَ مِنْ عِنْدِکَ.

متن فارسی

215.از دعاهای آن حضرت که غالباً پروردگار را با آن مى خواند

حمد و ثناى خداوند: ستایش ویژه خداوندى است که مرا به صورت مرده و بیمار وارد بامداد نساخت
و به امراض گوناگون و بدمنظر گرفتار نکرد (و آفتى بر رگ ها واعضایم وارد ننمود)
به کیفر بدترین اعمالم مجازاتم نکرد
و مرا بى فرزند قرار نداد،
و (نیز حمد و سپاس مخصوص اوست که) مرا مرتد از دین
و منکر پروردگارم
و وحشت زده از ایمانم
و گرفتار به اختلال در عقلم نکرد،
و به عذاب هایى که امت هاى پیشین را با آن مجازات نمود، مجازات نکرد.
شب را به روز آوردم در حالى که بنده مملوکى هستم که به نفس خویش ستم کردم.
خداوندا! تو حجّت را بر من تمام کرده اى و من حجّتى (در ارتکاب خلاف در برابر تو) ندارم.
جز آنچه تو بخشیده اى نمى توانم چیزى به دست آورم،
و جز از آنچه مرا از آن حفظ کرده اى توان حفظ خود را ندارم.
دعا و درخواست: خداوندا! به تو پناه مى برم از این که فقیر شوم با آن که در سایه بى نیازى تو هستم،
وگمراه گردم با آن که در پرتو هدایت تو قرار گرفته ام
یا در پناه حکومت تو به من ستم شود
یا با آن که همه چیز در دست توست مغلوب و مقهور گردم.
خداوندا! نخستین موهبت از مواهب خویش را که از من مى گیرى جان من قرار ده
و جانم نخستین ودیعه از ودایع نعمتهایت باشد که نزد من دارى و از من بازمى ستانى (چشم و گوش وسایر اعضاى تنم را تا پایان عمر سالم بدار).
خداوندا! به تو پناه مى بریم که از گفتارت روى گردان شویم
یا به کناره گیرى از آیینت فریفته گردیم
یا هوا و هوس هاى سرکش، ما را به پیروى از خود بکشاند و از هدایت هاى تو بازدارد.

قبلی [1] بعدی [2]