متن عربی

66.وَ مِنْ کِتابٍ لَهُ عَلیهِ السَّلام ُإِلَى عَبْدِاللّهِ بْنِ العَبَّاسِ

أَمَّا بَعْدُ، فَإِنَّ الْمَرْءَ لَیَفْرَحُ بِالشَّیْءِ الَّذِی لَمْ یَکُنْ لِیَفُوتَهُ،
وَ یَحْزَنُ عَلَى الشَّىْءِ الَّذِی لَمْ یَکُنْ لِیُصِیبَهُ،
فَلا یَکُنْ أَفْضَلُ مَا نِلْتَ فِی نَفْسِکَ مِنْ دُنْیَاکَ، بُلُوغُ لَذَّةٍ، أَوْ شِفَاءُ غَیْظٍ،
وَ لکِنْ إطْفَاءُ بَاطِلٍ أَو إِحْیَاءُ حَقٍّ.
وَلْیَکُنْ سُرُورُکَ بِمَا قَدَّمْتَ، وَ أَسَفُکَ عَلَى مَا خَلَّفْتَ،
وَ هَمُّکَ فِیَما بَعْدَ الْمَوْتِ.

اما بعد (از حمد و ثناى الهى، بسیار مى شود که) انسان از یافتن چیزى خشنود مى گردد که هرگز از دست او نمى رفت
(و به عکس) از فوت چیزى اندوهناک مى گردد که هرگز نصیب او نمى شد،
بنابراین نباید بهترین و برترین چیز نزد تو رسیدن به لذات دنیا یا فرو نشاندن خشم (از طریق انتقام از دشمن) باشد،
بلکه خاموش کردن آتش باطل و یا زنده کردن حق باید مورد علاقه تو باشد.
آنچه باید مایه سرور و خوشحالى تو شود چیزى است که از پیش (براى روز قیامت) فرستاده اى
و آنچه باید مایه تأسف تو شود چیزى است که به جاى مى گذارى (و مى روى واز آن براى ذخیره یوم المعاد استفاده نمى کنى و در یک کلام) تمام همّ تو باید متوجه جهان پس از مرگ باشد.