متن عربی

228- وَ قَالَ ( عليه السلام ) : مَنْ أَصْبَحَ عَلَى الدُّنْيَا حَزِيناً فَقَدْ أَصْبَحَ لِقَضَاءِ اللَّهِ سَاخِطاً وَ مَنْ أَصْبَحَ يَشْكُو مُصِيبَةً نَزَلَتْ بِهِ فَقَدْ أَصْبَحَ يَشْكُو رَبَّهُ وَ مَنْ أَتَى غَنِيّاً فَتَوَاضَعَ لَهُ لِغِنَاهُ ذَهَبَ ثُلُثَا دِينِهِ وَ مَنْ قَرَأَ الْقُرْآنَ فَمَاتَ فَدَخَلَ النَّارَ فَهُوَ مِمَّنْ كَانَ يَتَّخِذُ آيَاتِ اللَّهِ هُزُواً وَ مَنْ لَهِجَ قَلْبُهُ بِحُبِّ الدُّنْيَا الْتَاطَ قَلْبُهُ مِنْهَا بِثَلَاثٍ هَمٍّ لَا يُغِبُّهُ وَ حِرْصٍ لَا يَتْرُكُهُ وَ أَمَلٍ لَا يُدْرِكُهُ.

متن فارسی

و فرمود: هر كس درباره دنيا اندوهناكست بر قضاء خداوندي خشمگين است و هر كس از مصيبتي كه بر او فرود آمده است، شكايت كند در حقيقت از پروردگارش شكايت كرده است. و هر كس نزديك توانگر وارد شود و به جهت توانگري او فروتني كند، دو سوم دين خود را از دست داده است. و هر كس قرآن را بخواند و سپس بميرد و بر آتش داخل شود، از كساني بوده است كه آيات خداوندي را به مسخره مي گرفتند و هر كس كه دلش به محبت دنيا شيفته گشت، دل او به سه چيز از دنيا مي چسبد: اندوهي كه از او ناپديد نگردد و طمعي كه رهايش نسازد و آرزويي كه به آن نخواهد رسيد.