متن عربی

233-  و من کلام له ( عليه السلام ) بعد أن أقدم أحدهم عل الکلام فحصر، و هو في فضل أهل البيت، و وصف فساد الزمان:
أَلَا وَ إِنَّ اللِّسَانَ بَضْعَةٌ مِنَ الْإِنْسَانِ فَلَا يُسْعِدُهُ الْقَوْلُ إِذَا امْتَنَعَ وَ لَا يُمْهِلُهُ النُّطْقُ إِذَا اتَّسَعَ وَ إِنَّا لَأُمَرَاءُ الْکلَامِ وَ فِينَا تَنَشَّبَتْ عُرُوقُهُ وَ عَلَيْنَا تَهَدَّلَتْ غُصُونُهُ.
فساد الزمان
وَ اعْلَمُوا رَحِمَکمُ اللَّهُ أَنَّکمْ فِي زَمَانٍ الْقَائِلُ فِيهِ بِالْحَقِّ قَلِيلٌ وَ اللِّسَانُ عَنِ الصِّدْقِ کلِيلٌ وَ اللَّازِمُ لِلْحَقِّ ذَلِيلٌ أَهْلُهُ مُعْتَکفُونَ عَلَى الْعِصْيَانِ مُصْطَلِحُونَ عَلَى الْإِدْهَانِ فَتَاهُمْ عَارِمٌ وَ شَائِبُهُمْ آثِمٌ وَ عَالِمُهُمْ مُنَافِقٌ وَ قَارِنُهُمْ مُمَاذِقٌ لَا يُعَظِّمُ صَغِيرُهُمْ کبِيرَهُمْ وَ لَا يَعُولُ غَنِيُّهُمْ فَقِيرَهُمْ.

متن فارسی

خطبه اي است از آن حضرت (علیه السلام): پس از آنکه يکي از مردم اقدام به سخن گفتن کرد و ناتوان گشت و آن در فضيلت اهل بيت پيامبر (صلي الله عليه و آله )و فساد زمان است.
 آگاه باشيد، زبان پاره اي از انسان است، هنگامي که زبان امتناع کند (بند آيد) از سخن گفتن ناتوان گردد و موقعي که زبان به فعاليت بيفتد، سخن گفتن مهلت به آن ندهد. و قطعي است، ماييم فرمانروايان کلام که ريشه ها و رگهاي آن در ما روييده و شاخه هايش بر ما خميده است.

فساد روزگار

و بدانيد، خدا به شما رحمت کناد، شما در روزگاري زندگي مي کنيد که گوينده حق اندک و زبان براي راستگويي کند است، و کسي که ملتزم به حق است خوار شمرده مي شود. مردم اين زمان، گرفتار گناهند و چرب زباني و تملق در ميانشان شايع است. جوانشان بدخلق و خشن است و پيرشان گنهکار، عالمشان منافق و قاري (زاهدشان) در محبت رياکار. کوچک ايشان بزرگشان را تعظيم نمي کند و توانگرشان فقير را در معيشت ياري نمي کند.