وَ تَمْخُضُهُ الْغَمامُ الذَّوارِفُ، «اِنَّ فى ذلِكَ لَعِبْرَةً لِمَنْ يَخْشى».
متن فارسی
از خطبه هاى آن حضرت است در قدرت خداوند و خلقت زمین
از آثار اقتدار عظمتش، و شگفتى لطائف آفرینشش، اینکه زمین خشک را از آب دریاى عمیق و متراکم که امواج درهم شکننده است به وجود آورد،
سپس از آن آب طبقاتى آفرید، آن گاه هفت آسمان را بعد از آنکه به هم پیوسته بود از آن باز کرد، آسمانها به فرمان او خود را نگاه داشتند،
و بر اندازه اى که براى آنها مقرر فرموده بود برپا شدند، و زمینى را که آب روان سبز رنگ آن را حمل مى کند و دریاى مسخّر شده آن را برمى دارد استوار و پابرجا نمود،
دریایى که در برابر امرش خاکسار و در مقابل هیبتش تسلیم، و جریانش از خشیت او متوقف است.
تخته سنگهاى عظیم، و تپه هاى بلند و کوههاى زمین را آفرید، و آنها را در جاى خود ثابت نمود،
و در قرارگاهشان مستقر کرد. قلّه کوهها در فضا بالا رفت، و ریشه آنها در آب قرار گرفت.
کوهها را از زمینهاى هموار برافراشت، و پایه هاى آن را در پشت اطراف زمین و مراکزى که برقرارند فرو برد،
قله ها را بالا برد، و بلندیهاى آن را طولانى نمود، و کوهها را ستون زمین ساخت،
و چون میخ هایى بر آن کوبید، پس زمین متحرک ساکن شد از اینکه ساکنانش را به اضطراب اندازد،
یا بار گرانش را در خود فرو برد، یا از جاى خود منحرف شود.
منزه است خداوندى که زمین را پس از موج زدن آبهایش نگاه داشت، و آن را پس از رطوبت اطرافش خشک نمود،
و آن را براى خلق خود بستر آرام، و فرش گسترده قرار داد،
آن هم روى دریاى عمیق ساکنى که بى جریان است، و ایستاده و بى حرکت مى باشد، که بادهاى سخت آن را زیر و رو و این سو و آن سو مى کند،
و ابرهاى پر باران آن را به جنبش مى آورد، «همانا در این آثار براى اهل خشیت عبرت و پند است».