از خطبه هاى آن حضرت است درباره اختصاص خود به پیامبر
حافظان دین و سنّت از اصحاب محمّد ـ صلّى اللّه علیه و آله ـ
مى دانند که من هرگز لحظه اى از فرمان خدا و رسول او روى نگرداندم، و با جان خود پیامبر را یارى دادم آن هم در میدانهایى که شجاعان فرار مى کردند، و قدمها به عقب برمى گشت، با شجاعتى که خداوند مرا به آن گرامى داشت.
رسول خدا ـ صلّى اللّه علیه وآله ـ در حالى که سرش روى سینه من بود قبض روح شد،
و جان آن حضرت در دستم روان گشت و آن را به چهره خود کشیدم.
من عهده دار غسل آن حضرت ـ صلّى اللّه علیه وآله ـ بودم و فرشتگان در آن امر مرا یارى مى کردند، در و دیوارهاى خانه فریاد مى کشیدند، گروهى از ملائکه فرود مى آمدند، و گروهى دیگر به آسمان مى رفتند،
سر و صداى فرشتگان از گوشم جدا نمى شد، بر او درود مى فرستادند تا او را در ضریحش پوشانیدیم.
پس چه کسى از من در حیات و مرگ به او سزاوارتر است؟! اینک با دیده بصیرت به راه افتید،
و باید در جنگ با دشمنانتان نیّت شما صادق باشد. به خداوندى که جز او خدایى نیست من بر راه حق هستم،
و دشمنان بر لغزشگاه باطل. آنچه را مى شنوید مى گویم، و براى خود و شما از خداوند آمرزش مى طلبم.